ætwitan
Old English
Etymology
By surface analysis, æt- + wītan (“to blame, reproach”)
Pronunciation
- IPA(key): /ætˈwiː.tɑn/
Verb
ætwītan
Conjugation
Conjugation of ætwītan (strong, class I)
| infinitive | ætwītan | ætwītenne |
|---|---|---|
| indicative mood | present tense | past tense |
| first person singular | ætwīte | ætwāt |
| second person singular | ætwītst | ætwite |
| third person singular | ætwītt, ætwīt | ætwāt |
| plural | ætwītaþ | ætwiton |
| subjunctive | present tense | past tense |
| singular | ætwīte | ætwite |
| plural | ætwīten | ætwiten |
| imperative | ||
| singular | ætwīt | |
| plural | ætwītaþ | |
| participle | present | past |
| ætwītende | ætwiten | |