žig
See also: zig
Serbo-Croatian
Etymology
Inherited from Proto-Slavic *žigъ. First attested in the 18th century.[1]
Pronunciation
- IPA(key): /ʒîːɡ/
Noun
žȋg m inan (Cyrillic spelling жи̑г)
Declension
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | žȋg | žȉgovi |
| genitive | žiga | žigova |
| dative | žigu | žigovima |
| accusative | žig | žigove |
| vocative | žigu / žiže | žigove |
| locative | žigu | žigovima |
| instrumental | žigom | žigovima |
References
- ^ Matasović, Ranko (2021) “žȋg”, in Dubravka Ivšić Majić, Tijmen Pronk, editors, Etimološki rječnik hrvatskoga jezika [Etymological dictionary of the Croatian language] (in Serbo-Croatian), volumes II: O—Ž, Zagreb: Institut za hrvatski jezik i jezikoslovlje, page 620
Further reading
- “žig”, in Hrvatski jezični portal [Croatian language portal] (in Serbo-Croatian), 2006–2025
- “жиг”, in Raskovnik [Dictionary portal Raskovnik of the Institute for the Serbian Language, Serbian Academy of Sciences and Arts] (in Serbo-Croatian), http://raskovnik.org, 2015–2025