ǫgn
Old Norse
Etymology 1
From Proto-Germanic *ahanō.
Noun
ǫgn f (genitive agnar, plural agnar or agnir)
Declension
| feminine | singular | plural | ||
|---|---|---|---|---|
| indefinite | definite | indefinite | definite | |
| nominative | ǫgn | ǫgnin | agnar, agnir | agnarnar, agnirnar |
| accusative | ǫgn | ǫgnina | agnar, agnir | agnarnar, agnirnar |
| dative | ǫgn | ǫgninni | ǫgnum | ǫgnunum |
| genitive | agnar | agnarinnar | agna | agnanna |
Descendants
- Icelandic: ögn
- Faroese: øgn
- Norwegian Nynorsk: agn, ogn
- Norwegian Bokmål: agn
- Old Danish: aghn
- Danish: avne
- → North Frisian:
- Föhr-Amrum: aagen
- Mooring-Sylt:
- Mooring: åågene
- Sylt: Aagen
- Wiedingharde: aagene
- Swedish: agn
- Elfdalian: aungen
- →? Middle English: awne, agune, auene, aune, awene, awun
Further reading
- Zoëga, Geir T. (1910) “ögn”, in A Concise Dictionary of Old Icelandic, Oxford: Clarendon Press, page 528; also available at the Internet Archive
- Norbruis, Stefan (2015) “tsjêf”, in Etymological Dictionary of West Frisian Farming Vocabulary[1], Leiden: Leiden University, page 43.
Etymology 2
Form of agn n (“bait”).
Noun
ǫgn n
- nominative/accusative plural indefinite of agn