αἰειγενέτης
Ancient Greek
Etymology
αἰεί (aieí) + γενέτης (genétēs)
Pronunciation
- (5th BCE Attic) IPA(key): /ai̯.eː.ɡe.né.tɛːs/
- (1st CE Egyptian) IPA(key): /ɛ.i.ɡeˈne.te̝s/
- (4th CE Koine) IPA(key): /ɛ.i.ʝeˈne.tis/
- (10th CE Byzantine) IPA(key): /e.i.ʝeˈne.tis/
- (15th CE Constantinopolitan) IPA(key): /e.i.ʝeˈne.tis/
Noun
αἰειγενέτης • (aieigenétēs) m (genitive αἰειγενέτᾱο); first declension
- (Epic) eternal ancestor, everlasting forefather, neverending progenitor (epithet of the gods)
Declension
| Case / # | Singular | Dual | Plural | ||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Nominative | αἰειγενέτης aieigenétēs |
αἰειγενέτᾱ aieigenétā |
αἰειγενέται aieigenétai | ||||||||||
| Genitive | αἰειγενέτᾱο / αἰειγενέτε͜ω / αἰειγενέτω aieigenétāo / aieigenéte͜ō / aieigenétō |
αἰειγενέταιν / αἰειγενέταιῐν / αἰειγενέτῃῐν aieigenétai(ĭ)n / aieigenétēiĭn |
αἰειγενετᾱ́ων / αἰειγενετέ͜ων / αἰειγενετῶν aieigenetā́ōn / aieigeneté͜ōn / aieigenetôn | ||||||||||
| Dative | αἰειγενέτῃ aieigenétēi |
αἰειγενέταιν / αἰειγενέταιῐν / αἰειγενέτῃῐν aieigenétai(ĭ)n / aieigenétēiĭn |
αἰειγενέτῃσῐ / αἰειγενέτῃσῐν / αἰειγενέτῃς / αἰειγενέταις aieigenétēisĭ(n) / aieigenétēis / aieigenétais | ||||||||||
| Accusative | αἰειγενέτην aieigenétēn |
αἰειγενέτᾱ aieigenétā |
αἰειγενέτᾱς aieigenétās | ||||||||||
| Vocative | αἰειγενέτᾰ aieigenétă |
αἰειγενέτᾱ aieigenétā |
αἰειγενέται aieigenétai | ||||||||||
| Notes: |
| ||||||||||||
Further reading
- “αἰειγενέτης”, in Autenrieth, Georg (1891) A Homeric Dictionary for Schools and Colleges, New York: Harper and Brothers
- αἰειγενέτης in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
- αἰειγενέτης in Cunliffe, Richard J. (1924) A Lexicon of the Homeric Dialect: Expanded Edition, Norman: University of Oklahoma Press, published 1963
- αἰειγενέτης in the Diccionario Griego–Español en línea (2006–2025)
- “αἰειγενέτης”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press