διηκονέω

Ancient Greek

Etymology

From διήκονος (diḗkonos) +‎ -έω (-éō).

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /di.ɛː.ko.né.ɔː/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /di.e̝.koˈne.o/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /ði.i.koˈne.o/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ði.i.koˈne.o/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ði.i.koˈne.o/

Verb

διηκονέω • (diēkonéō)

Ionic form of διακονέω (diakonéō)
- 484 BCE – 425 BCE, Herodotus, The Histories 4.154.3:
  ἦν γὰρ δὴ Θεμίσων ἀνὴρ Θηραῖος ἔμπορος ἐν τῇ Ὀαξῷ· τοῦτον ὁ Ἐτέαρχος παραλαβὼν ἐπὶ ξείνια ἐξορκοῖ ἦ μέν οἱ διηκονήσειν ὅ τι ἂν δεηθῇ. ἐπείτε δὴ ἐξώρκωσε, ἀγαγών οἱ παραδιδοῖ τὴν ἑωυτοῦ θυγατέρα καὶ ταύτην ἐκέλευε καταποντῶσαι ἀπαγαγόντα.
  ên gàr dḕ Themísōn anḕr Thēraîos émporos en tēî Oaxōî; toûton ho Etéarkhos paralabṑn epì xeínia exorkoî ê mén hoi diēkonḗsein hó ti àn deēthēî. epeíte dḕ exṓrkōse, agagṓn hoi paradidoî tḕn heōutoû thugatéra kaì taútēn ekéleue katapontôsai apagagónta.
  (please add an English translation of this quotation)

Conjugation

Present: διηκονέω, διηκονέομαι (Ionic, contracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	διηκονέω	διηκονεῖς	διηκονεῖ	διηκονεῖτον	διηκονεῖτον	διηκονέομεν	διηκονεῖτε	διηκονέουσῐ(ν)
	subjunctive	διηκονέω	διηκονῇς	διηκονῇ	διηκονῆτον	διηκονῆτον	διηκονέωμεν	διηκονῆτε	διηκονέωσῐ(ν)
	optative	διηκονέοιμι	διηκονέοις	διηκονέοι	διηκονέοιτον	διηκονεοίτην	διηκονέοιμεν	διηκονέοιτε	διηκονέοιεν
	imperative		διηκόνει	διηκονείτω	διηκονεῖτον	διηκονείτων		διηκονεῖτε	διηκονεόντων
middle/ passive	indicative	διηκονέομαι	διηκονῇ	διηκονεῖται	διηκονεῖσθον	διηκονεῖσθον	διηκονεόμεθᾰ	διηκονεῖσθε	διηκονέονται
	subjunctive	διηκονέωμαι	διηκονῇ	διηκονῆται	διηκονῆσθον	διηκονῆσθον	διηκονεώμεθᾰ	διηκονῆσθε	διηκονέωνται
	optative	διηκονεοίμην	διηκονέοιο	διηκονέοιτο	διηκονέοισθον	διηκονεοίσθην	διηκονεοίμεθᾰ	διηκονέοισθε	διηκονέοιντο
	imperative		διηκονέου	διηκονείσθω	διηκονεῖσθον	διηκονείσθων		διηκονεῖσθε	διηκονείσθων
		active				middle/passive
infinitive		διηκονεῖν				διηκονεῖσθαι
participle	m	διηκονέων				διηκονεόμενος
	f	διηκονέουσᾰ				διηκονεομένη
	n	διηκονέον				διηκονεόμενον
Notes:	Dialects other than Attic are not well attested. Some forms are based on conjecture. Use with caution. For more details, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Future: διηκονήσω, διηκονήσομαι (Ionic)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	διηκονήσω	διηκονήσεις	διηκονήσει	διηκονήσετον	διηκονήσετον	διηκονήσομεν	διηκονήσετε	διηκονήσουσῐ(ν)
active	optative	διηκονήσοιμῐ	διηκονήσοις	διηκονήσοι	διηκονήσοιτον	διηκονησοίτην	διηκονήσοιμεν	διηκονήσοιτε	διηκονήσοιεν
middle	indicative	διηκονήσομαι	διηκονήσεαι	διηκονήσεται	διηκονήσεσθον	διηκονήσεσθον	διηκονησόμεθᾰ	διηκονήσεσθε	διηκονήσονται
middle	optative	διηκονησοίμην	διηκονήσοιο	διηκονήσοιτο	διηκονήσοισθον	διηκονησοίσθην	διηκονησοίμεθᾰ	διηκονήσοισθε	διηκονησοίᾰτο
		active			middle
infinitive		διηκονήσειν			διηκονήσεσθαι
participle	m	διηκονήσων			διηκονησόμενος
	f	διηκονήσουσᾰ			διηκονησομένη
	n	διηκονῆσον			διηκονησόμενον
Notes:	Dialects other than Attic are not well attested. Some forms are based on conjecture. Use with caution. For more details, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

References

“διηκονέω”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
διηκονέω in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
διηκονέω, in ΛΟΓΕΙΟΝ [Logeion] Dictionaries for Ancient Greek and Latin (in English, French, Spanish, German, Dutch and Chinese), University of Chicago, since 2011