διπλόω

Ancient Greek

Etymology

From διπλόος (diplóos, “double”) +‎ -όω (-óō, factitive verb suffix).

Pronunciation

 

Verb

διπλόω • (diplóō)

  1. to repeat a process
  2. to double, multiply by two
  3. (perfect passive) to be bent in half (of a sword or bowstring)
  4. to repay twice the original amount

Inflection

   Present: διπλοῶ, διπλοοῦμαι (Contracted)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative διπλοῶ διπλοοῖς διπλοοῖ διπλοοῦτον διπλοοῦτον διπλοοῦμεν διπλοοῦτε διπλοοῦσῐ(ν)
subjunctive διπλοῶ διπλοοῖς διπλοοῖ διπλοῶτον διπλοῶτον διπλοῶμεν διπλοῶτε διπλοῶσῐ(ν)
optative διπλοοίην / διπλοοῖμῐ διπλοοίης / διπλοοῖς διπλοοίη / διπλοοῖ διπλοοῖτον / διπλοοίητον διπλοοίτην / διπλοοιήτην διπλοοῖμεν / διπλοοίημεν διπλοοῖτε / διπλοοίητε διπλοοῖεν / διπλοοίησᾰν
imperative   διπλόου διπλοούτω διπλοοῦτον διπλοούτων   διπλοοῦτε διπλοούντων
middle/
passive 		indicative διπλοοῦμαι διπλοοῖ διπλοοῦται διπλοοῦσθον διπλοοῦσθον διπλοούμεθᾰ διπλοοῦσθε διπλοοῦνται
subjunctive διπλοῶμαι διπλοοῖ διπλοῶται διπλοῶσθον διπλοῶσθον διπλοώμεθᾰ διπλοῶσθε διπλοῶνται
optative διπλοοίμην διπλοοῖο διπλοοῖτο διπλοοῖσθον διπλοοίσθην διπλοοίμεθᾰ διπλοοῖσθε διπλοοῖντο
imperative   διπλοοῦ διπλοούσθω διπλοοῦσθον διπλοούσθων   διπλοοῦσθε διπλοούσθων
active middle/passive
infinitive διπλοοῦν διπλοοῦσθαι
participle m διπλοῶν διπλοούμενος
f διπλοοῦσᾰ διπλοουμένη
n διπλοοῦν διπλοούμενον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Perfect: δεδίπλωμαι
number singular dual plural
first second third second third first second third
middle/
passive 		indicative δεδίπλωμαι δεδίπλωσαι δεδίπλωται δεδίπλωσθον δεδίπλωσθον δεδιπλώμεθᾰ δεδίπλωσθε δεδίπλωνται
subjunctive δεδιπλωμένος ὦ δεδιπλωμένος ᾖς δεδιπλωμένος ᾖ δεδιπλωμένω ἦτον δεδιπλωμένω ἦτον δεδιπλωμένοι ὦμεν δεδιπλωμένοι ἦτε δεδιπλωμένοι ὦσῐ(ν)
optative δεδιπλωμένος εἴην δεδιπλωμένος εἴης δεδιπλωμένος εἴη δεδιπλωμένω εἴητον / εἶτον δεδιπλωμένω εἰήτην / εἴτην δεδιπλωμένοι εἴημεν / εἶμεν δεδιπλωμένοι εἴητε / εἶτε δεδιπλωμένοι εἴησᾰν / εἶεν
imperative   δεδίπλωσο δεδιπλώσθω δεδίπλωσθον δεδιπλώσθων   δεδίπλωσθε δεδιπλώσθων
middle/passive
infinitive δεδιπλῶσθαι
participle m δεδιπλωμένος
f δεδιπλωμένη
n δεδιπλωμένον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Pluperfect: ἐδεδιπλώμην
number singular dual plural
first second third second third first second third
middle/
passive 		indicative ἐδεδιπλώμην ἐδεδίπλωσο ἐδεδίπλωτο ἐδεδίπλωσθον ἐδεδιπλώσθην ἐδεδιπλώμεθᾰ ἐδεδίπλωσθε ἐδεδίπλωντο
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Derived terms

  • ἀναδιπλόω (anadiplóō)
  • δίπλωσις (díplōsis)

References

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.