επίμονος
Greek
Adjective
επίμονος • (epímonos) m (feminine επίμονη, neuter επίμονο)
Declension
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | επίμονος (epímonos) | επίμονη (epímoni) | επίμονο (epímono) | επίμονοι (epímonoi) | επίμονες (epímones) | επίμονα (epímona) | |
| genitive | επίμονου (epímonou) | επίμονης (epímonis) | επίμονου (epímonou) | επίμονων (epímonon) | επίμονων (epímonon) | επίμονων (epímonon) | |
| accusative | επίμονο (epímono) | επίμονη (epímoni) | επίμονο (epímono) | επίμονους (epímonous) | επίμονες (epímones) | επίμονα (epímona) | |
| vocative | επίμονε (epímone) | επίμονη (epímoni) | επίμονο (epímono) | επίμονοι (epímonoi) | επίμονες (epímones) | επίμονα (epímona) | |
Derivations:
Comparative: πιο + positive forms (e.g. πιο επίμονος, etc.)
Relative superlative: definite article + πιο + positive forms (e.g. ο πιο επίμονος, etc.)
Related terms
- see: επιμονή f (epimoní, “persistence, obstinacy”)