θέτης

Ancient Greek

Etymology

From the root of τίθημι (títhēmi, “to set, place”) +‎ -της (-tēs, masculine agentive suffix).

Pronunciation

 

Noun

θέτης • (thétēs) m (genitive θέτου); first declension

  1. one who places
  2. mortgager
  3. adoptive father of a child

Inflection

First declension of ὁ θέτης; τοῦ θέτου (Attic)
Case / # Singular Dual Plural
Nominative ὁ θέτης
ho thétēs 		τὼ θέτᾱ
tṑ thétā 		οἱ θέται
hoi thétai
Genitive τοῦ θέτου
toû thétou 		τοῖν θέταιν
toîn thétain 		τῶν θετῶν
tôn thetôn
Dative τῷ θέτῃ
tōî thétēi 		τοῖν θέταιν
toîn thétain 		τοῖς θέταις
toîs thétais
Accusative τὸν θέτην
tòn thétēn 		τὼ θέτᾱ
tṑ thétā 		τοὺς θέτᾱς
toùs thétās
Vocative θέτᾰ
thétă 		θέτᾱ
thétā 		θέται
thétai
Notes:
  • This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.
  • ἀγωνοθέτης (agōnothétēs)
  • ἀθλοθέτης (athlothétēs)
  • ἀκμοθέτης (akmothétēs)
  • ἀοιδοθέτης (aoidothétēs)
  • ἀστροθέτης (astrothétēs)
  • δεινοθέτης (deinothétēs)
  • διαθέτης (diathétēs)
  • ἐκθέτης (ekthétēs)
  • ἐλαιοθέτης (elaiothétēs)
  • ἐπιθέτης (epithétēs)
  • θεσμοθέτης (thesmothétēs)
  • κρεοθέτης (kreothétēs)
  • λογοθέτης (logothétēs)
  • νομοθέτης (nomothétēs)
  • οἰωνοθέτης (oiōnothétēs)
  • ὀνοματοθέτης (onomatothétēs)
  • ὁροθέτης (horothétēs)
  • παραθέτης (parathétēs)
  • παρεμβολοθέτης (parembolothétēs)
  • στηριγμοθέτης (stērigmothétēs)
  • συνεπιθέτης (sunepithétēs)
  • συνθέτης (sunthétēs)
  • ὑμνοθέτης (humnothétēs)
  • ὑποθέτης (hupothétēs)
  • ψηφοθέτης (psēphothétēs)
  • ὡροθέτης (hōrothétēs)

Further reading

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.