καλκουλάτωρ

Ancient Greek

Alternative forms

  • καυκουλάτωρ (kaukoulátōr)
  • καλκογλάτωρ (kalkoglátōr) — orthographic confusion

Etymology

From Latin calculātor. Documented from the 2nd c. AD to the 4th.

Noun

καλκουλάτωρ • (kalkoulátōr) m (genitive καλκουλάτορος); third declension (rare)

  1. accountant
  2. maths teacher

Inflection

Third declension of ὁ καλκουλάτωρ; τοῦ καλκουλάτορος (Attic)
Case / # Singular Dual Plural
Nominative ὁ καλκουλάτωρ
ho kalkoulátōr 		τὼ καλκουλάτορε
tṑ kalkoulátore 		οἱ καλκουλάτορες
hoi kalkoulátores
Genitive τοῦ καλκουλάτορος
toû kalkoulátoros 		τοῖν καλκουλατόροιν
toîn kalkoulatóroin 		τῶν καλκουλατόρων
tôn kalkoulatórōn
Dative τῷ καλκουλάτορῐ
tōî kalkoulátorĭ 		τοῖν καλκουλατόροιν
toîn kalkoulatóroin 		τοῖς καλκουλάτορσῐ / καλκουλάτορσῐν
toîs kalkoulátorsĭ(n)
Accusative τὸν καλκουλάτορᾰ
tòn kalkoulátoră 		τὼ καλκουλάτορε
tṑ kalkoulátore 		τοὺς καλκουλάτορᾰς
toùs kalkoulátorăs
Vocative καλκουλάτορ
kalkoulátor 		καλκουλάτορε
kalkoulátore 		καλκουλάτορες
kalkoulátores
Notes:
  • This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

References

  • Dickey, Eleanor (2023) Latin loanwords in Ancient Greek: A lexicon and analysis, Cambridge University Press, →DOI, page 167
This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.