κελήτιον
Ancient Greek
Etymology
From κέλης (kélēs) + -ιον (-ion, diminutive)
Pronunciation
- (5th BCE Attic) IPA(key): /ke.lɛ̌ː.ti.on/
- (1st CE Egyptian) IPA(key): /keˈle̝.ti.on/
- (4th CE Koine) IPA(key): /ceˈli.ti.on/
- (10th CE Byzantine) IPA(key): /ceˈli.ti.on/
- (15th CE Constantinopolitan) IPA(key): /ceˈli.ti.on/
Noun
κελήτῐον • (kelḗtĭon) n (genitive κελητίου); second declension
- diminutive of κέλης (kélēs)
Declension
| Case / # | Singular | Dual | Plural | ||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Nominative | τὸ κελήτῐον tò kelḗtĭon |
τὼ κελητῐ́ω tṑ kelētĭ́ō |
τᾰ̀ κελήτῐᾰ tằ kelḗtĭă | ||||||||||
| Genitive | τοῦ κελητῐ́ου toû kelētĭ́ou |
τοῖν κελητῐ́οιν toîn kelētĭ́oin |
τῶν κελητῐ́ων tôn kelētĭ́ōn | ||||||||||
| Dative | τῷ κελητῐ́ῳ tōî kelētĭ́ōi |
τοῖν κελητῐ́οιν toîn kelētĭ́oin |
τοῖς κελητῐ́οις toîs kelētĭ́ois | ||||||||||
| Accusative | τὸ κελήτῐον tò kelḗtĭon |
τὼ κελητῐ́ω tṑ kelētĭ́ō |
τᾰ̀ κελήτῐᾰ tằ kelḗtĭă | ||||||||||
| Vocative | κελήτῐον kelḗtĭon |
κελητῐ́ω kelētĭ́ō |
κελήτῐᾰ kelḗtĭă | ||||||||||
| Notes: |
| ||||||||||||
Further reading
- κελήτιον in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
- κελήτιον, in ΛΟΓΕΙΟΝ [Logeion] Dictionaries for Ancient Greek and Latin (in English, French, Spanish, German, Dutch and Chinese), University of Chicago, since 2011
- “κελήτιον”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
- Woodhouse, S. C. (1910) English–Greek Dictionary: A Vocabulary of the Attic Language[1], London: Routledge & Kegan Paul Limited.