κινύρα
Ancient Greek
Etymology
Borrowed from Biblical Hebrew כִּנּוֹר (kinnōr) and adapted to κινυρός (kinurós, “wailing”).
Pronunciation
- (5th BCE Attic) IPA(key): /ki.ný.raː/
- (1st CE Egyptian) IPA(key): /kiˈny.ra/
- (4th CE Koine) IPA(key): /ciˈny.ra/
- (10th CE Byzantine) IPA(key): /ciˈny.ra/
- (15th CE Constantinopolitan) IPA(key): /ciˈni.ra/
Noun
κῐνύρᾱ • (kĭnúrā) f (genitive κῐνύρᾱς); first declension
Declension
| Case / # | Singular | Dual | Plural | ||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Nominative | ἡ κῐνῠ́ρᾱ hē kĭnŭ́rā |
τὼ κῐνῠ́ρᾱ tṑ kĭnŭ́rā |
αἱ κῐνῠ́ραι hai kĭnŭ́rai | ||||||||||
| Genitive | τῆς κῐνῠ́ρᾱς tês kĭnŭ́rās |
τοῖν κῐνῠ́ραιν toîn kĭnŭ́rain |
τῶν κῐνῠρῶν tôn kĭnŭrôn | ||||||||||
| Dative | τῇ κῐνῠ́ρᾳ tēî kĭnŭ́rāi |
τοῖν κῐνῠ́ραιν toîn kĭnŭ́rain |
ταῖς κῐνῠ́ραις taîs kĭnŭ́rais | ||||||||||
| Accusative | τὴν κῐνῠ́ρᾱν tḕn kĭnŭ́rān |
τὼ κῐνῠ́ρᾱ tṑ kĭnŭ́rā |
τᾱ̀ς κῐνῠ́ρᾱς tā̀s kĭnŭ́rās | ||||||||||
| Vocative | κῐνῠ́ρᾱ kĭnŭ́rā |
κῐνῠ́ρᾱ kĭnŭ́rā |
κῐνῠ́ραι kĭnŭ́rai | ||||||||||
| Notes: |
| ||||||||||||
Descendants
- → Late Latin: cinyra
Further reading
- “κινύρα”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
- κινύρα in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
- Beekes, Robert S. P. (2010) Etymological Dictionary of Greek (Leiden Indo-European Etymological Dictionary Series; 10), with the assistance of Lucien van Beek, Leiden, Boston: Brill, →ISBN