κιρκίτωρ

Ancient Greek

κερκήτωρ (kerkḗtōr), κερκίτωρ (kerkítōr), κερκείτωρ (kerkeítōr), κειρκείτωρ (keirkeítōr), κειρκείδωρ (keirkeídōr)

From Latin circitor. Documented from the 2nd c. AD to the early 7th.

κιρκίτωρ • (kirkítōr) m (genitive κιρκίτορος); third declension

Third declension of ὁ κιρκίτωρ; τοῦ κιρκίτορος (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ὁ κιρκίτωρ ho kirkítōr	τὼ κιρκίτορε tṑ kirkítore	οἱ κιρκίτορες hoi kirkítores
Genitive	τοῦ κιρκίτορος toû kirkítoros	τοῖν κιρκιτόροιν toîn kirkitóroin	τῶν κιρκιτόρων tôn kirkitórōn
Dative	τῷ κιρκίτορῐ tōî kirkítorĭ	τοῖν κιρκιτόροιν toîn kirkitóroin	τοῖς κιρκίτορσῐ / κιρκίτορσῐν toîs kirkítorsĭ(n)
Accusative	τὸν κιρκίτορᾰ tòn kirkítoră	τὼ κιρκίτορε tṑ kirkítore	τοὺς κιρκίτορᾰς toùs kirkítorăs
Vocative	κιρκίτορ kirkítor	κιρκίτορε kirkítore	κιρκίτορες kirkítores
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Dickey, Eleanor (2023) Latin loanwords in Ancient Greek: A lexicon and analysis, Cambridge University Press, →DOI, page 201
“κιρκίτωρ”, in Trismegistos