κρανέϊνος

Ancient Greek

Etymology

From κράνον (kránon, “cornel”) +‎ -ινος (-inos).

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /kra.né.i.nos/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /kraˈne.i.nos/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /kraˈne.i.nos/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /kraˈne.i.nos/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /kraˈne.i.nos/

Adjective

κρανέϊνος • (kranéïnos) m (feminine κρανεΐνη, neuter κρανέϊνον); first/second declension

made of cornel

Inflection

First and second declension of κρανέϊνος; κρανεΐνη; κρανέϊνον (Attic)

Number	Singular			Dual			Plural
Case/Gender	Masculine	Feminine	Neuter	Masculine	Feminine	Neuter	Masculine	Feminine	Neuter
Nominative	κρανέϊνος kranéïnos	κρανεΐνη kraneḯnē	κρανέϊνον kranéïnon	κρανεΐνω kraneḯnō	κρανεΐνᾱ kraneḯnā	κρανεΐνω kraneḯnō	κρανέϊνοι kranéïnoi	κρανέϊναι kranéïnai	κρανέϊνᾰ kranéïnă
Genitive	κρανεΐνου kraneḯnou	κρανεΐνης kraneḯnēs	κρανεΐνου kraneḯnou	κρανεΐνοιν kraneḯnoin	κρανεΐναιν kraneḯnain	κρανεΐνοιν kraneḯnoin	κρανεΐνων kraneḯnōn	κρανεΐνων kraneḯnōn	κρανεΐνων kraneḯnōn
Dative	κρανεΐνῳ kraneḯnōi	κρανεΐνῃ kraneḯnēi	κρανεΐνῳ kraneḯnōi	κρανεΐνοιν kraneḯnoin	κρανεΐναιν kraneḯnain	κρανεΐνοιν kraneḯnoin	κρανεΐνοις kraneḯnois	κρανεΐναις kraneḯnais	κρανεΐνοις kraneḯnois
Accusative	κρανέϊνον kranéïnon	κρανεΐνην kraneḯnēn	κρανέϊνον kranéïnon	κρανεΐνω kraneḯnō	κρανεΐνᾱ kraneḯnā	κρανεΐνω kraneḯnō	κρανεΐνους kraneḯnous	κρανεΐνᾱς kraneḯnās	κρανέϊνᾰ kranéïnă
Vocative	κρανέϊνε kranéïne	κρανεΐνη kraneḯnē	κρανέϊνον kranéïnon	κρανεΐνω kraneḯnō	κρανεΐνᾱ kraneḯnā	κρανεΐνω kraneḯnō	κρανέϊνοι kranéïnoi	κρανέϊναι kranéïnai	κρανέϊνᾰ kranéïnă
Derived forms	Adverb			Comparative			Superlative
Derived forms	κρανεΐνως kraneḯnōs			κρανεϊνότερος kraneïnóteros			κρανεϊνότᾰτος kraneïnótătos
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Ancient Greek

Etymology

Pronunciation

Adjective

Inflection

Further reading