μείρομαι

Ancient Greek

Etymology

From Proto-Hellenic *(h)méřřomai, from Proto-Indo-European *(s)mer- (“to assign, allot”).[1] See also Latin mereō, merx and Hittite 𒈥𒀝𒍣 (mar-ak-zi /⁠marktsi⁠/, “to divide”).

Pronunciation

 

Verb

μείρομαι • (meíromai)

  1. to receive as one's portion

Conjugation

   Present: μείρομαι
number singular dual plural
first second third second third first second third
middle/
passive 		indicative μείρομαι μείρῃ / μείρει μείρεται μείρεσθον μείρεσθον μειρόμεθᾰ μείρεσθε μείρονται
subjunctive μείρωμαι μείρῃ μείρηται μείρησθον μείρησθον μειρώμεθᾰ μείρησθε μείρωνται
optative μειροίμην μείροιο μείροιτο μείροισθον μειροίσθην μειροίμεθᾰ μείροισθε μείροιντο
imperative   μείρου μειρέσθω μείρεσθον μειρέσθων   μείρεσθε μειρέσθων
middle/passive
infinitive μείρεσθαι
participle m μειρόμενος
f μειρομένη
n μειρόμενον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Perfect: ἔμμορᾰ, εἵμαρμαι
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἔμμορᾰ ἔμμορᾰς ἔμμορε(ν) ἐμμόρᾰτον ἐμμόρᾰτον ἐμμόρᾰμεν ἐμμόρᾰτε ἐμμόρᾱσῐ(ν)
subjunctive ἐμμόρω ἐμμόρῃς ἐμμόρῃ ἐμμόρητον ἐμμόρητον ἐμμόρωμεν ἐμμόρητε ἐμμόρωσῐ(ν)
optative ἐμμόροιμῐ / ἐμμοροίην ἐμμόροις / ἐμμοροίης ἐμμόροι / ἐμμοροίη ἐμμόροιτον ἐμμοροίτην ἐμμόροιμεν ἐμμόροιτε ἐμμόροιεν
imperative   ἔμμορε ἐμμορέτω ἐμμόρετον ἐμμορέτων   ἐμμόρετε ἐμμορόντων
middle/
passive 		indicative εἵμαρμαι εἵμαρσαι εἵμαρται εἵμαρθον εἵμαρθον εἱμάρμεθᾰ εἵμαρθε εἱμάρᾰται
subjunctive εἱμαρμένος ὦ εἱμαρμένος ᾖς εἱμαρμένος ᾖ εἱμαρμένω ἦτον εἱμαρμένω ἦτον εἱμαρμένοι ὦμεν εἱμαρμένοι ἦτε εἱμαρμένοι ὦσῐ(ν)
optative εἱμαρμένος εἴην εἱμαρμένος εἴης εἱμαρμένος εἴη εἱμαρμένω εἴητον / εἶτον εἱμαρμένω εἰήτην / εἴτην εἱμαρμένοι εἴημεν / εἶμεν εἱμαρμένοι εἴητε / εἶτε εἱμαρμένοι εἴησᾰν / εἶεν
imperative   εἵμαρσο εἱμάρθω εἵμαρθον εἱμάρθων   εἵμαρθε εἱμάρθων
active middle/passive
infinitive ἐμμορέναι εἱμᾶρθαι
participle m ἐμμορώς εἱμαρμένος
f ἐμμορυῖᾰ εἱμαρμένη
n ἐμμορός εἱμαρμένον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Pluperfect: εἱμάρμην
number singular dual plural
first second third second third first second third
middle/
passive 		indicative εἱμάρμην εἵμαρσο εἵμαρτο εἵμαρθον εἱμάρθην εἱμάρμεθᾰ εἵμαρθε εἱμάρᾰτο
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

References

  1. ^ Beekes, Robert S. P. (2010) “μείρομαι”, in Etymological Dictionary of Greek (Leiden Indo-European Etymological Dictionary Series; 10), with the assistance of Lucien van Beek, Leiden, Boston: Brill, →ISBN, pages 922-3

Further reading

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.