μηκύνω

Ancient Greek

Etymology

From μῆκος (mêkos, “length”) +‎ -ῡ́νω (-ū́nō).[1]

Pronunciation

 

Verb

μηκῠ́νω • (mēkŭ́nō)

  1. to lengthen
    • Περί Ποιητικής, 17:
      Ἐν μὲν οὖν τοῖς δράμασιν τὰ ἐπεισόδια σύντομα, ἡ δ᾽ ἐποποιία τούτοις μηκύνεται.
      En mèn oûn toîs drámasin tà epeisódia súntoma, hē d’ epopoiía toútois mēkúnetai.
      In plays, then, the episodes are short; i.e.ic poetry they serve to lengthen out the poem.

Inflection

   Present: μηκῠ́νω, μηκῠ́νομαι
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative μηκῠ́νω μηκῠ́νεις μηκῠ́νει μηκῠ́νετον μηκῠ́νετον μηκῠ́νομεν μηκῠ́νετε μηκῠ́νουσῐ(ν)
subjunctive μηκῠ́νω μηκῠ́νῃς μηκῠ́νῃ μηκῠ́νητον μηκῠ́νητον μηκῠ́νωμεν μηκῠ́νητε μηκῠ́νωσῐ(ν)
optative μηκῠ́νοιμῐ μηκῠ́νοις μηκῠ́νοι μηκῠ́νοιτον μηκῠνοίτην μηκῠ́νοιμεν μηκῠ́νοιτε μηκῠ́νοιεν
imperative   μήκῠνε μηκῠνέτω μηκῠ́νετον μηκῠνέτων   μηκῠ́νετε μηκῠνόντων
middle/
passive 		indicative μηκῠ́νομαι μηκῠ́νῃ / μηκῠ́νει μηκῠ́νεται μηκῠ́νεσθον μηκῠ́νεσθον μηκῠνόμεθᾰ μηκῠ́νεσθε μηκῠ́νονται
subjunctive μηκῠ́νωμαι μηκῠ́νῃ μηκῠ́νηται μηκῠ́νησθον μηκῠ́νησθον μηκῠνώμεθᾰ μηκῠ́νησθε μηκῠ́νωνται
optative μηκῠνοίμην μηκῠ́νοιο μηκῠ́νοιτο μηκῠ́νοισθον μηκῠνοίσθην μηκῠνοίμεθᾰ μηκῠ́νοισθε μηκῠ́νοιντο
imperative   μηκῠ́νου μηκῠνέσθω μηκῠ́νεσθον μηκῠνέσθων   μηκῠ́νεσθε μηκῠνέσθων
active middle/passive
infinitive μηκῠ́νειν μηκῠ́νεσθαι
participle m μηκῠ́νων μηκῠνόμενος
f μηκῠ́νουσᾰ μηκῠνομένη
n μηκῠ́νον μηκῠνόμενον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

References

  1. ^ Lucien van Beek (22 October 2022) Reflexes of *r̥ and *l̥ in ‘Caland’ Formations‎[1], Brill, →ISBN, pages 142–188
This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.