μηνάνθος
Ancient Greek
Etymology
From μήνη (mḗnē, “moon”) + ἄνθος (ánthos, “flower”).
Pronunciation
- (5th BCE Attic) IPA(key): /mɛː.nán.tʰos/
- (1st CE Egyptian) IPA(key): /me̝ˈnan.tʰos/
- (4th CE Koine) IPA(key): /miˈnan.θos/
- (10th CE Byzantine) IPA(key): /miˈnan.θos/
- (15th CE Constantinopolitan) IPA(key): /miˈnan.θos/
Noun
μηνᾰ́νθος • (mēnắnthos) m (genitive μηνᾰ́νθου); second declension
Inflection
| Case / # | Singular | Dual | Plural | ||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Nominative | ὁ μηνᾰ́νθος ho mēnắnthos |
τὼ μηνᾰ́νθω tṑ mēnắnthō |
οἱ μηνᾰ́νθοι hoi mēnắnthoi | ||||||||||
| Genitive | τοῦ μηνᾰ́νθου toû mēnắnthou |
τοῖν μηνᾰ́νθοιν toîn mēnắnthoin |
τῶν μηνᾰ́νθων tôn mēnắnthōn | ||||||||||
| Dative | τῷ μηνᾰ́νθῳ tōî mēnắnthōi |
τοῖν μηνᾰ́νθοιν toîn mēnắnthoin |
τοῖς μηνᾰ́νθοις toîs mēnắnthois | ||||||||||
| Accusative | τὸν μηνᾰ́νθον tòn mēnắnthon |
τὼ μηνᾰ́νθω tṑ mēnắnthō |
τοὺς μηνᾰ́νθους toùs mēnắnthous | ||||||||||
| Vocative | μηνᾰ́νθε mēnắnthe |
μηνᾰ́νθω mēnắnthō |
μηνᾰ́νθοι mēnắnthoi | ||||||||||
| Notes: |
| ||||||||||||
Further reading
- “μηνάνθος”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press