μονοσύλλαβος
Greek
Etymology
Learned borrowing from Koine Greek μονοσύλλαβος (monosúllabos).[1] By surface analysis, μονο- (mono-) + συλλαβ(ή) (syllav(í)) + -ος (-os).
Pronunciation
- IPA(key): /mo.noˈsi.la.vos/
- Hyphenation: μο‧νο‧σύλ‧λα‧βος
Adjective
μονοσύλλαβος • (monosýllavos) m (feminine μονοσύλλαβη, neuter μονοσύλλαβο)
- monosyllabic (consisting of one syllable)
Declension
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | μονοσύλλαβος (monosýllavos) | μονοσύλλαβη (monosýllavi) | μονοσύλλαβο (monosýllavo) | μονοσύλλαβοι (monosýllavoi) | μονοσύλλαβες (monosýllaves) | μονοσύλλαβα (monosýllava) | |
| genitive | μονοσύλλαβου (monosýllavou) | μονοσύλλαβης (monosýllavis) | μονοσύλλαβου (monosýllavou) | μονοσύλλαβων (monosýllavon) | μονοσύλλαβων (monosýllavon) | μονοσύλλαβων (monosýllavon) | |
| accusative | μονοσύλλαβο (monosýllavo) | μονοσύλλαβη (monosýllavi) | μονοσύλλαβο (monosýllavo) | μονοσύλλαβους (monosýllavous) | μονοσύλλαβες (monosýllaves) | μονοσύλλαβα (monosýllava) | |
| vocative | μονοσύλλαβε (monosýllave) | μονοσύλλαβη (monosýllavi) | μονοσύλλαβο (monosýllavo) | μονοσύλλαβοι (monosýllavoi) | μονοσύλλαβες (monosýllaves) | μονοσύλλαβα (monosýllava) | |
Related terms
- δισύλλαβος (disýllavos)
- ολιγοσύλλαβος (oligosýllavos)
- πολυσύλλαβος (polysýllavos)
- τρισύλλαβος (trisýllavos)
References
- ^ μονοσύλλαβος, in Λεξικό της κοινής νεοελληνικής [Dictionary of Standard Modern Greek], Triantafyllidis Foundation, 1998 at the Centre for the Greek language