νέκρωσις

Ancient Greek

From νεκρόω (nekróō, “I make dead, I am dead; I mortify”) +‎ -σις (-sis, verbal noun suffix).

νέκρωσις • (nékrōsis) f (genitive νέκρωσεως); third declension

a state of death, deadness; death
- Ep., Cor. 4.10
(figurative) mortification
- 1 CE – 100 CE, Aretaeus, SA2 10
- 129 CE – 216 CE, Galen, 18(1) 156
- Ep., Rom. 4.19
- Astrampsychus, Dream Interpretations 6R

Third declension of ἡ νέκρωσῐς; τῆς νεκρώσεως (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ἡ νέκρωσῐς hē nékrōsĭs	τὼ νεκρώσει tṑ nekrṓsei	αἱ νεκρώσεις hai nekrṓseis
Genitive	τῆς νεκρώσεως tês nekrṓseōs	τοῖν νεκρωσέοιν toîn nekrōséoin	τῶν νεκρώσεων tôn nekrṓseōn
Dative	τῇ νεκρώσει tēî nekrṓsei	τοῖν νεκρωσέοιν toîn nekrōséoin	ταῖς νεκρώσεσῐ / νεκρώσεσῐν taîs nekrṓsesĭ(n)
Accusative	τὴν νέκρωσῐν tḕn nékrōsĭn	τὼ νεκρώσει tṑ nekrṓsei	τᾱ̀ς νεκρώσεις tā̀s nekrṓseis
Vocative	νέκρωσῐ nékrōsĭ	νεκρώσει nekrṓsei	νεκρώσεις nekrṓseis
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

“νέκρωσις”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
“νέκρωσις”, in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers