νεκροθάφτης

From Koine Greek νεκροθάπτης (nekrotháptēs), equivalent to νεκρο- (nekro-, “death”) +‎ θάβω (thávo, “to bury”).

• IPA^(key): /nekɾoˈθaftis/
• Hyphenation: νε‧κρο‧θάφ‧της

νεκροθάφτης • (nekrotháftis) m (plural νεκροθάφτες)

1. gravedigger (person employed to dig graves)

   Ο νεκροθάφτης καλύπτει το φέρετρο με χώμα.

   O nekrotháftis kalýptei to féretro me chóma.

   The gravedigger is covering the coffin with dirt.

2. (figuratively) ender, wrecker, ruiner (someone or something that puts an end to something else)

   Ο Εμφυλιος Πόλεμος ήταν ο νεκροθάφτης της εθνικής ενότητας.

   O Emfylios Pólemos ítan o nekrotháftis tis ethnikís enótitas.

   The civil war put an end to national unity.

   (literally, “The civil war was the gravedigger of national unity.”)

• (gravedigger): ενταφιάστης m (entafiástis), πεθαμενατζής m (pethamenatzís) (colloquial, pejorative)