νουθετέω

Ancient Greek

Etymology

As if from *νουθέτης (*nouthétēs), from νοῦς (noûs) +‎ τίθημι (títhēmi) +‎ -της (-tēs), +‎ -έω (-éō).

Pronunciation

 

Verb

νουθετέω • (nouthetéō)

  1. to admonish, warn, counsel, exhort

Conjugation

   Present: νουθετέω, νουθετέομαι (Uncontracted)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative νουθετέω νουθετέεις νουθετέει νουθετέετον νουθετέετον νουθετέομεν νουθετέετε νουθετέουσῐ(ν)
subjunctive νουθετέω νουθετέῃς νουθετέῃ νουθετέητον νουθετέητον νουθετέωμεν νουθετέητε νουθετέωσῐ(ν)
optative νουθετέοιμῐ νουθετέοις νουθετέοι νουθετέοιτον νουθετεοίτην νουθετέοιμεν νουθετέοιτε νουθετέοιεν
imperative   νουθέτεε νουθετεέτω νουθετέετον νουθετεέτων   νουθετέετε νουθετεόντων
middle/
passive 		indicative νουθετέομαι νουθετέῃ / νουθετέει νουθετέεται νουθετέεσθον νουθετέεσθον νουθετεόμεθᾰ νουθετέεσθε νουθετέονται
subjunctive νουθετέωμαι νουθετέῃ νουθετέηται νουθετέησθον νουθετέησθον νουθετεώμεθᾰ νουθετέησθε νουθετέωνται
optative νουθετεοίμην νουθετέοιο νουθετέοιτο νουθετέοισθον νουθετεοίσθην νουθετεοίμεθᾰ νουθετέοισθε νουθετέοιντο
imperative   νουθετέου νουθετεέσθω νουθετέεσθον νουθετεέσθων   νουθετέεσθε νουθετεέσθων
active middle/passive
infinitive νουθετέειν νουθετέεσθαι
participle m νουθετέων νουθετεόμενος
f νουθετέουσᾰ νουθετεομένη
n νουθετέον νουθετεόμενον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Present: νουθετῶ, νουθετοῦμαι (Contracted)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative νουθετῶ νουθετεῖς νουθετεῖ νουθετεῖτον νουθετεῖτον νουθετοῦμεν νουθετεῖτε νουθετοῦσῐ(ν)
subjunctive νουθετῶ νουθετῇς νουθετῇ νουθετῆτον νουθετῆτον νουθετῶμεν νουθετῆτε νουθετῶσῐ(ν)
optative νουθετοίην / νουθετοῖμῐ νουθετοίης / νουθετοῖς νουθετοίη / νουθετοῖ νουθετοῖτον / νουθετοίητον νουθετοίτην / νουθετοιήτην νουθετοῖμεν / νουθετοίημεν νουθετοῖτε / νουθετοίητε νουθετοῖεν / νουθετοίησᾰν
imperative   νουθέτει νουθετείτω νουθετεῖτον νουθετείτων   νουθετεῖτε νουθετούντων
middle/
passive 		indicative νουθετοῦμαι νουθετεῖ,
νουθετῇ 		νουθετεῖται νουθετεῖσθον νουθετεῖσθον νουθετούμεθᾰ νουθετεῖσθε νουθετοῦνται
subjunctive νουθετῶμαι νουθετῇ νουθετῆται νουθετῆσθον νουθετῆσθον νουθετώμεθᾰ νουθετῆσθε νουθετῶνται
optative νουθετοίμην νουθετοῖο νουθετοῖτο νουθετοῖσθον νουθετοίσθην νουθετοίμεθᾰ νουθετοῖσθε νουθετοῖντο
imperative   νουθετοῦ νουθετείσθω νουθετεῖσθον νουθετείσθων   νουθετεῖσθε νουθετείσθων
active middle/passive
infinitive νουθετεῖν νουθετεῖσθαι
participle m νουθετῶν νουθετούμενος
f νουθετοῦσᾰ νουθετουμένη
n νουθετοῦν νουθετούμενον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Imperfect: νουθέτεον, νουθετεόμην (Uncontracted)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative νουθέτεον νουθέτεες νουθέτεε(ν) νουθετέετον νουθετεέτην νουθετέομεν νουθετέετε νουθέτεον
middle/
passive 		indicative νουθετεόμην νουθετέου νουθετέετο νουθετέεσθον νουθετεέσθην νουθετεόμεθᾰ νουθετέεσθε νουθετέοντο
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Imperfect: νουθέτουν, νουθετούμην (Contracted)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative νουθέτουν νουθέτεις νουθέτει νουθετεῖτον νουθετείτην νουθετοῦμεν νουθετεῖτε νουθέτουν
middle/
passive 		indicative νουθετούμην νουθετοῦ νουθετεῖτο νουθετεῖσθον νουθετείσθην νουθετούμεθᾰ νουθετεῖσθε νουθετοῦντο
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Future: νουθετήσω, νουθετήσομαι, νουθετηθήσομαι
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative νουθετήσω νουθετήσεις νουθετήσει νουθετήσετον νουθετήσετον νουθετήσομεν νουθετήσετε νουθετήσουσῐ(ν)
optative νουθετήσοιμῐ νουθετήσοις νουθετήσοι νουθετήσοιτον νουθετησοίτην νουθετήσοιμεν νουθετήσοιτε νουθετήσοιεν
middle indicative νουθετήσομαι νουθετήσῃ / νουθετήσει νουθετήσεται νουθετήσεσθον νουθετήσεσθον νουθετησόμεθᾰ νουθετήσεσθε νουθετήσονται
optative νουθετησοίμην νουθετήσοιο νουθετήσοιτο νουθετήσοισθον νουθετησοίσθην νουθετησοίμεθᾰ νουθετήσοισθε νουθετήσοιντο
passive indicative νουθετηθήσομαι νουθετηθήσῃ νουθετηθήσεται νουθετηθήσεσθον νουθετηθήσεσθον νουθετηθησόμεθᾰ νουθετηθήσεσθε νουθετηθήσονται
optative νουθετηθησοίμην νουθετηθήσοιο νουθετηθήσοιτο νουθετηθήσοισθον νουθετηθησοίσθην νουθετηθησοίμεθᾰ νουθετηθήσοισθε νουθετηθήσοιντο
active middle passive
infinitive νουθετήσειν νουθετήσεσθαι νουθετηθήσεσθαι
participle m νουθετήσων νουθετησόμενος νουθετηθησόμενος
f νουθετήσουσᾰ νουθετησομένη νουθετηθησομένη
n νουθετῆσον νουθετησόμενον νουθετηθησόμενον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Aorist: ἐνουθέτησᾰ, ἐνουθετησᾰ́μην, ἐνουθετήθην
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἐνουθέτησᾰ ἐνουθέτησᾰς ἐνουθέτησε(ν) ἐνουθετήσᾰτον ἐνουθετησᾰ́την ἐνουθετήσᾰμεν ἐνουθετήσᾰτε ἐνουθέτησᾰν
subjunctive νουθετήσω νουθετήσῃς νουθετήσῃ νουθετήσητον νουθετήσητον νουθετήσωμεν νουθετήσητε νουθετήσωσῐ(ν)
optative νουθετήσαιμῐ νουθετήσειᾰς / νουθετήσαις νουθετήσειε(ν) / νουθετήσαι νουθετήσαιτον νουθετησαίτην νουθετήσαιμεν νουθετήσαιτε νουθετήσειᾰν / νουθετήσαιεν
imperative   νουθέτησον νουθετησᾰ́τω νουθετήσᾰτον νουθετησᾰ́των   νουθετήσᾰτε νουθετησᾰ́ντων
middle indicative ἐνουθετησᾰ́μην ἐνουθετήσω ἐνουθετήσᾰτο ἐνουθετήσᾰσθον ἐνουθετησᾰ́σθην ἐνουθετησᾰ́μεθᾰ ἐνουθετήσᾰσθε ἐνουθετήσᾰντο
subjunctive νουθετήσωμαι νουθετήσῃ νουθετήσηται νουθετήσησθον νουθετήσησθον νουθετησώμεθᾰ νουθετήσησθε νουθετήσωνται
optative νουθετησαίμην νουθετήσαιο νουθετήσαιτο νουθετήσαισθον νουθετησαίσθην νουθετησαίμεθᾰ νουθετήσαισθε νουθετήσαιντο
imperative   νουθέτησαι νουθετησᾰ́σθω νουθετήσᾰσθον νουθετησᾰ́σθων   νουθετήσᾰσθε νουθετησᾰ́σθων
passive indicative ἐνουθετήθην ἐνουθετήθης ἐνουθετήθη ἐνουθετήθητον ἐνουθετηθήτην ἐνουθετήθημεν ἐνουθετήθητε ἐνουθετήθησᾰν
subjunctive νουθετηθῶ νουθετηθῇς νουθετηθῇ νουθετηθῆτον νουθετηθῆτον νουθετηθῶμεν νουθετηθῆτε νουθετηθῶσῐ(ν)
optative νουθετηθείην νουθετηθείης νουθετηθείη νουθετηθεῖτον / νουθετηθείητον νουθετηθείτην / νουθετηθειήτην νουθετηθεῖμεν / νουθετηθείημεν νουθετηθεῖτε / νουθετηθείητε νουθετηθεῖεν / νουθετηθείησᾰν
imperative   νουθετήθητῐ νουθετηθήτω νουθετήθητον νουθετηθήτων   νουθετήθητε νουθετηθέντων
active middle passive
infinitive νουθετῆσαι νουθετήσᾰσθαι νουθετηθῆναι
participle m νουθετήσᾱς νουθετησᾰ́μενος νουθετηθείς
f νουθετήσᾱσᾰ νουθετησᾰμένη νουθετηθεῖσᾰ
n νουθετῆσᾰν νουθετησᾰ́μενον νουθετηθέν
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

References

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.