οὐνομαίνω

Ancient Greek

Etymology

PIE word
*h₁nómn̥

From Proto-Indo-European *h₃nómn̥yoh₂ (“am naming”). By surface analysis, οὔνομα (oúnoma) +‎ -αίνω (-aínō).

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /uː.no.mǎi̯.nɔː/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /u.noˈmɛ.no/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /u.noˈmɛ.no/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /u.noˈme.no/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /u.noˈme.no/

Verb

οὐνομαίνω • (ounomaínō)

Ionic form of ὀνομαίνω (onomaínō)

Conjugation

Present: ὀυνομαίνω, ὀυνομαίνομαι (Ionic)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ὀυνομαίνω	ὀυνομαίνεις	ὀυνομαίνει	ὀυνομαίνετον	ὀυνομαίνετον	ὀυνομαίνομεν	ὀυνομαίνετε	ὀυνομαίνουσῐ(ν)
	subjunctive	ὀυνομαίνω	ὀυνομαίνῃς	ὀυνομαίνῃ	ὀυνομαίνητον	ὀυνομαίνητον	ὀυνομαίνωμεν	ὀυνομαίνητε	ὀυνομαίνωσῐ(ν)
	optative	ὀυνομαίνοιμῐ	ὀυνομαίνοις	ὀυνομαίνοι	ὀυνομαίνοιτον	ὀυνομαινοίτην	ὀυνομαίνοιμεν	ὀυνομαίνοιτε	ὀυνομαίνοιεν
	imperative		ὀυνόμαινε	ὀυνομαινέτω	ὀυνομαίνετον	ὀυνομαινέτων		ὀυνομαίνετε	ὀυνομαινόντων
middle/ passive	indicative	ὀυνομαίνομαι	ὀυνομαίνεαι	ὀυνομαίνεται	ὀυνομαίνεσθον	ὀυνομαίνεσθον	ὀυνομαινόμεθᾰ	ὀυνομαίνεσθε	ὀυνομαίνονται
	subjunctive	ὀυνομαίνωμαι	ὀυνομαίνηαι	ὀυνομαίνηται	ὀυνομαίνησθον	ὀυνομαίνησθον	ὀυνομαινώμεθᾰ	ὀυνομαίνησθε	ὀυνομαίνωνται
	optative	ὀυνομαινοίμην	ὀυνομαίνοιο	ὀυνομαίνοιτο	ὀυνομαίνοισθον	ὀυνομαινοίσθην	ὀυνομαινοίμεθᾰ	ὀυνομαίνοισθε	ὀυνομαίνοιντο
	imperative		ὀυνομαίνεο	ὀυνομαινέσθω	ὀυνομαίνεσθον	ὀυνομαινέσθων		ὀυνομαίνεσθε	ὀυνομαινέσθων
		active				middle/passive
infinitive		ὀυνομαίνειν				ὀυνομαίνεσθαι
participle	m	ὀυνομαίνων				ὀυνομαινόμενος
	f	ὀυνομαίνουσᾰ				ὀυνομαινομένη
	n	ὀυνομαῖνον				ὀυνομαινόμενον
Notes:	Dialects other than Attic are not well attested. Some forms are based on conjecture. Use with caution. For more details, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Future: ὀυνομανέω, ὀυνομανέομαι (Ionic, contracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ὀυνομανέω	ὀυνομανεῖς	ὀυνομανεῖ	ὀυνομανεῖτον	ὀυνομανεῖτον	ὀυνομανέομεν	ὀυνομανεῖτε	ὀυνομανέουσῐ(ν)
active	optative	ὀυνομανέοιμι	ὀυνομανέοις	ὀυνομανέοι	ὀυνομανέοιτον	ὀυνομανεοίτην	ὀυνομανέοιμεν	ὀυνομανέοιτε	ὀυνομανέοιεν
middle	indicative	ὀυνομανέομαι	ὀυνομανῇ	ὀυνομανεῖται	ὀυνομανεῖσθον	ὀυνομανεῖσθον	ὀυνομανεόμεθᾰ	ὀυνομανεῖσθε	ὀυνομανέονται
middle	optative	ὀυνομανεοίμην	ὀυνομανέοιο	ὀυνομανέοιτο	ὀυνομανέοισθον	ὀυνομανεοίσθην	ὀυνομανεοίμεθᾰ	ὀυνομανέοισθε	ὀυνομανέοιντο
		active			middle
infinitive		ὀυνομανεῖν			ὀυνομανεῖσθαι
participle	m	ὀυνομανέων			ὀυνομανεόμενος
	f	ὀυνομανέουσᾰ			ὀυνομανεομένη
	n	ὀυνομανέον			ὀυνομανεόμενον
Notes:	Dialects other than Attic are not well attested. Some forms are based on conjecture. Use with caution. For more details, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

References

Pape, Wilhelm (1914) “οὐνομαίνω”, in Max Sengebusch, editor, Handwörterbuch der griechischen Sprache‎^[1] (in German), 3rd edition, Braunschweig: Friedrich Vieweg und Sohn
οὐνομαίνω, in ΛΟΓΕΙΟΝ [Logeion] Dictionaries for Ancient Greek and Latin (in English, French, Spanish, German, Dutch and Chinese), University of Chicago, since 2011