πέκω

Ancient Greek

Alternative forms

πείκω (peíkō) — Epic

Etymology

From Proto-Indo-European *peḱ- (“to pluck”). Cognates include Latin pectō (“to comb, card”).

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /pé.kɔː/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /ˈpe.ko/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /ˈpe.ko/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ˈpe.ko/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ˈpe.ko/

Verb

πέκω • (pékō)

to comb, card
- 800 BCE – 600 BCE, Homer, Iliad 14.176
- 800 BCE – 600 BCE, Homer, Odyssey 18.316
- Palatine Anthology 6.279
to shear
- 423 BCE, Aristophanes, The Clouds 1356
- 175 CE – 235 CE, Claudius Aelianus, On the Nature of Animals 1.38
- 1115 – 1195, Eustathius Thessalonicensis 531.5
- 750 BCE – 650 BCE, Hesiod, Works and Days 775
- 556 BCE – 468 BCE, Simonides, Fragmenta 13
- 300 BCE – 200 BCE, Theocritus, Collected Works 5.98
- 300 BCE – 200 BCE, Theocritus, Collected Works 28.13

Inflection

Present: πέκω, πέκομαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	πέκω	πέκεις	πέκει	πέκετον	πέκετον	πέκομεν	πέκετε	πέκουσῐ(ν)
	subjunctive	πέκω	πέκῃς	πέκῃ	πέκητον	πέκητον	πέκωμεν	πέκητε	πέκωσῐ(ν)
	optative	πέκοιμῐ	πέκοις	πέκοι	πέκοιτον	πεκοίτην	πέκοιμεν	πέκοιτε	πέκοιεν
	imperative		πέκε	πεκέτω	πέκετον	πεκέτων		πέκετε	πεκόντων
middle/ passive	indicative	πέκομαι	πέκῃ / πέκει	πέκεται	πέκεσθον	πέκεσθον	πεκόμεθᾰ	πέκεσθε	πέκονται
	subjunctive	πέκωμαι	πέκῃ	πέκηται	πέκησθον	πέκησθον	πεκώμεθᾰ	πέκησθε	πέκωνται
	optative	πεκοίμην	πέκοιο	πέκοιτο	πέκοισθον	πεκοίσθην	πεκοίμεθᾰ	πέκοισθε	πέκοιντο
	imperative		πέκου	πεκέσθω	πέκεσθον	πεκέσθων		πέκεσθε	πεκέσθων
		active				middle/passive
infinitive		πέκειν				πέκεσθαι
participle	m	πέκων				πεκόμενος
	f	πέκουσᾰ				πεκομένη
	n	πέκον				πεκόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Present: πείκω, πείκομαι (Epic)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	πείκω	πείκεις	πείκει	πείκετον	πείκετον	πείκομεν	πείκετε	πείκουσῐ(ν)
	subjunctive	πείκω, πείκωμῐ	πείκῃς, πείκῃσθᾰ	πείκῃ, πείκῃσῐ	πείκητον	πείκητον	πείκωμεν	πείκητε	πείκωσῐ(ν)
	optative	πείκοιμῐ	πείκοισ(θᾰ)	πείκοι	πείκοιτον	πεικοίτην	πείκοιμεν	πείκοιτε	πείκοιεν
	imperative		πεῖκε	πεικέτω	πείκετον	πεικέτων		πείκετε	πεικόντων
middle/ passive	indicative	πείκομαι	πείκεαι	πείκεται	πείκεσθον	πείκεσθον	πεικόμε(σ)θᾰ	πείκεσθε	πείκονται
	subjunctive	πείκωμαι	πείκηαι	πείκηται	πείκησθον	πείκησθον	πεικώμε(σ)θᾰ	πείκησθε	πείκωνται
	optative	πεικοίμην	πείκοιο	πείκοιτο	πείκοισθον	πεικοίσθην	πεικοίμε(σ)θᾰ	πείκοισθε	πεικοίᾰτο
	imperative		πείκεο	πεικέσθω	πείκεσθον	πεικέσθων		πείκεσθε	πεικέσθων
		active				middle/passive
infinitive		πείκειν / πεικέμεν(αι) / πεικμέναι				πείκεσθαι
participle	m	πείκων				πεικόμενος
	f	πείκουσᾰ				πεικομένη
	n	πεῖκον				πεικόμενον
Notes:	Dialects other than Attic are not well attested. Some forms are based on conjecture. Use with caution. For more details, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Imperfect: ἔπεκον, ἐπεκόμην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἔπεκον	ἔπεκες	ἔπεκε(ν)	ἐπέκετον	ἐπεκέτην	ἐπέκομεν	ἐπέκετε	ἔπεκον
middle/ passive	indicative	ἐπεκόμην	ἐπέκου	ἐπέκετο	ἐπέκεσθον	ἐπεκέσθην	ἐπεκόμεθᾰ	ἐπέκεσθε	ἐπέκοντο
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Aorist: ἔπεξᾰ, ἐπεξᾰ́μην, ἐπέχθην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἔπεξᾰ	ἔπεξᾰς	ἔπεξε(ν)	ἐπέξᾰτον	ἐπεξᾰ́την	ἐπέξᾰμεν	ἐπέξᾰτε	ἔπεξᾰν
	subjunctive	πέξω	πέξῃς	πέξῃ	πέξητον	πέξητον	πέξωμεν	πέξητε	πέξωσῐ(ν)
	optative	πέξαιμῐ	πέξειᾰς / πέξαις	πέξειε(ν) / πέξαι	πέξαιτον	πεξαίτην	πέξαιμεν	πέξαιτε	πέξειᾰν / πέξαιεν
	imperative		πέξον	πεξᾰ́τω	πέξᾰτον	πεξᾰ́των		πέξᾰτε	πεξᾰ́ντων
middle	indicative	ἐπεξᾰ́μην	ἐπέξω	ἐπέξᾰτο	ἐπέξᾰσθον	ἐπεξᾰ́σθην	ἐπεξᾰ́μεθᾰ	ἐπέξᾰσθε	ἐπέξᾰντο
	subjunctive	πέξωμαι	πέξῃ	πέξηται	πέξησθον	πέξησθον	πεξώμεθᾰ	πέξησθε	πέξωνται
	optative	πεξαίμην	πέξαιο	πέξαιτο	πέξαισθον	πεξαίσθην	πεξαίμεθᾰ	πέξαισθε	πέξαιντο
	imperative		πέξαι	πεξᾰ́σθω	πέξᾰσθον	πεξᾰ́σθων		πέξᾰσθε	πεξᾰ́σθων
passive	indicative	ἐπέχθην	ἐπέχθης	ἐπέχθη	ἐπέχθητον	ἐπεχθήτην	ἐπέχθημεν	ἐπέχθητε	ἐπέχθησᾰν
	subjunctive	πεχθῶ	πεχθῇς	πεχθῇ	πεχθῆτον	πεχθῆτον	πεχθῶμεν	πεχθῆτε	πεχθῶσῐ(ν)
	optative	πεχθείην	πεχθείης	πεχθείη	πεχθεῖτον / πεχθείητον	πεχθείτην / πεχθειήτην	πεχθεῖμεν / πεχθείημεν	πεχθεῖτε / πεχθείητε	πεχθεῖεν / πεχθείησᾰν
	imperative		πέχθητῐ	πεχθήτω	πέχθητον	πεχθήτων		πέχθητε	πεχθέντων
		active			middle		passive
infinitive		πέξαι			πέξᾰσθαι		πεχθῆναι
participle	m	πέξᾱς			πεξᾰ́μενος		πεχθείς
	f	πέξᾱσᾰ			πεξᾰμένη		πεχθεῖσᾰ
	n	πέξᾰν			πεξᾰ́μενον		πεχθέν
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Derived terms

ἀποπέκω (apopékō)

Related terms

ἄπεκτος (ápektos)
κτείς (kteís)
πέκτειον (pékteion)
πεκτέω (pektéō)
πεκτήρ (pektḗr)
πέξῐς (péxĭs)
πόκος (pókos)