πηγάνινος

Ancient Greek

Etymology

From πήγανον (pḗganon, “rue”) +‎ -ινος (-inos).

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /pɛː.ɡá.ni.nos/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /pe̝ˈɡa.ni.nos/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /piˈɣa.ni.nos/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /piˈɣa.ni.nos/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /piˈɣa.ni.nos/

Adjective

πηγάνῐνος • (pēgánĭnos) m (feminine πηγανῐ́νη, neuter πηγάνῐνον); first/second declension

of rue

Inflection

First and second declension of πηγάνῐνος; πηγανῐ́νη; πηγάνῐνον (Attic)

Number	Singular			Dual			Plural
Case/Gender	Masculine	Feminine	Neuter	Masculine	Feminine	Neuter	Masculine	Feminine	Neuter
Nominative	πηγάνῐνος pēgánĭnos	πηγανῐ́νη pēganĭ́nē	πηγάνῐνον pēgánĭnon	πηγανῐ́νω pēganĭ́nō	πηγανῐ́νᾱ pēganĭ́nā	πηγανῐ́νω pēganĭ́nō	πηγάνῐνοι pēgánĭnoi	πηγάνῐναι pēgánĭnai	πηγάνῐνᾰ pēgánĭnă
Genitive	πηγανῐ́νου pēganĭ́nou	πηγανῐ́νης pēganĭ́nēs	πηγανῐ́νου pēganĭ́nou	πηγανῐ́νοιν pēganĭ́noin	πηγανῐ́ναιν pēganĭ́nain	πηγανῐ́νοιν pēganĭ́noin	πηγανῐ́νων pēganĭ́nōn	πηγανῐ́νων pēganĭ́nōn	πηγανῐ́νων pēganĭ́nōn
Dative	πηγανῐ́νῳ pēganĭ́nōi	πηγανῐ́νῃ pēganĭ́nēi	πηγανῐ́νῳ pēganĭ́nōi	πηγανῐ́νοιν pēganĭ́noin	πηγανῐ́ναιν pēganĭ́nain	πηγανῐ́νοιν pēganĭ́noin	πηγανῐ́νοις pēganĭ́nois	πηγανῐ́ναις pēganĭ́nais	πηγανῐ́νοις pēganĭ́nois
Accusative	πηγάνῐνον pēgánĭnon	πηγανῐ́νην pēganĭ́nēn	πηγάνῐνον pēgánĭnon	πηγανῐ́νω pēganĭ́nō	πηγανῐ́νᾱ pēganĭ́nā	πηγανῐ́νω pēganĭ́nō	πηγανῐ́νους pēganĭ́nous	πηγανῐ́νᾱς pēganĭ́nās	πηγάνῐνᾰ pēgánĭnă
Vocative	πηγάνῐνε pēgánĭne	πηγανῐ́νη pēganĭ́nē	πηγάνῐνον pēgánĭnon	πηγανῐ́νω pēganĭ́nō	πηγανῐ́νᾱ pēganĭ́nā	πηγανῐ́νω pēganĭ́nō	πηγάνῐνοι pēgánĭnoi	πηγάνῐναι pēgánĭnai	πηγάνῐνᾰ pēgánĭnă
Derived forms	Adverb			Comparative			Superlative
Derived forms	πηγανῐ́νως pēganĭ́nōs			πηγανῐνώτερος pēganĭnṓteros			πηγανῐνώτᾰτος pēganĭnṓtătos
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Ancient Greek

Etymology

Pronunciation

Adjective

Inflection

Further reading