πολυτέλεια

Ancient Greek

Etymology

πολυ- (polu-) +‎ τέλειος (téleios) +‎ -εια (-eia)

Pronunciation

 

Noun

πολῠτέλειᾰ • (polŭtéleiă) f (genitive πολῠτελείᾱς); first declension

  1. extravagance, great expense
  2. magnificence
  3. costliness

Declension

First declension of ἡ πολῠτέλειᾰ; τῆς πολῠτελείᾱς (Attic)
Case / # Singular Dual Plural
Nominative ἡ πολῠτέλειᾰ
hē polŭtéleiă 		τὼ πολῠτελείᾱ
tṑ polŭteleíā 		αἱ πολῠτέλειαι
hai polŭtéleiai
Genitive τῆς πολῠτελείᾱς
tês polŭteleíās 		τοῖν πολῠτελείαιν
toîn polŭteleíain 		τῶν πολῠτελειῶν
tôn polŭteleiôn
Dative τῇ πολῠτελείᾳ
tēî polŭteleíāi 		τοῖν πολῠτελείαιν
toîn polŭteleíain 		ταῖς πολῠτελείαις
taîs polŭteleíais
Accusative τὴν πολῠτέλειᾰν
tḕn polŭtéleiăn 		τὼ πολῠτελείᾱ
tṑ polŭteleíā 		τᾱ̀ς πολῠτελείᾱς
tā̀s polŭteleíās
Vocative πολῠτέλειᾰ
polŭtéleiă 		πολῠτελείᾱ
polŭteleíā 		πολῠτέλειαι
polŭtéleiai
Notes:
  • This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Descendants

  • Greek: πολυτέλεια (polytéleia)

Further reading

Greek

Etymology

Learned borrowing from Ancient Greek πολυτέλεια (polutéleia, “wantonness, magnificence”), with semantic loan from French luxe.[1]

Pronunciation

  • IPA(key): /po.liˈte.li.a/

Noun

πολυτέλεια • (polytéleia) f (plural πολυτέλειες)

  1. luxury, indulgence

Conjugation

Declension of πολυτέλεια
singular plural
nominative πολυτέλεια (polytéleia) πολυτέλειες (polytéleies)
genitive πολυτελείας (polyteleías)
πολυτέλειας (polytéleias) 		πολυτελειών (polyteleión)
accusative πολυτέλεια (polytéleia) πολυτέλειες (polytéleies)
vocative πολυτέλεια (polytéleia) πολυτέλειες (polytéleies)

References

  1. ^ πολυτέλεια, in Λεξικό της κοινής νεοελληνικής [Dictionary of Standard Modern Greek], Triantafyllidis Foundation, 1998 at the Centre for the Greek language
This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.