προάγω

Ancient Greek

Etymology

From προ- (pro-, “before”) +‎ ἄγω (ágō, “to go, lead”).

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /pro.á.ɡɔː/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /proˈa.ɡo/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /proˈa.ɣo/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /proˈa.ɣo/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /proˈa.ɣo/

Verb

προᾰ́γω • (proắgō)

to lead forward, on, onward
- 460 BCE – 420 BCE, Herodotus, Histories 3.148
- 460 BCE – 420 BCE, Herodotus, Histories 8.132
- 430 BCE – 354 BCE, Xenophon, Cyropaedia 3.3.23
- 440 BCE – 390 BCE, Andocides, On his Return 9
1. to bring forward
  - 428 BCE – 347 BCE, Plato, Laws 960A
  - 428 BCE – 347 BCE, Plato, The Statesman 262C
  - 428 BCE – 347 BCE, Plato, Epistles 341D
  - 46 CE – 120 CE, Plutarch, Moralia 2.552D
  - ante 177 CE, Pollux, Onomasticon 3.8
  - 200 CE – 400 CE, Heliodorus of Emesa, Aethiopica 7.23
2. to lead on, induce, persuade
  - 460 BCE – 420 BCE, Herodotus, Histories 9.90
  - 460 BCE – 395 BCE, Thucydides, History of the Peloponnesian War 3.59
  - 330 BCE, Demosthenes, On the Crown 206
  - 360 BCE, Plato, Timaeus 22A
  - 430 BCE – 354 BCE, Xenophon, Hellenica 3.5.2
  - 436 BCE – 338 BCE, Isocrates, Panegyricus 174
  - 436 BCE – 338 BCE, Isocrates, On the Peace 121
  - 384 BCE – 322 BCE, Aristotle, Rhetoric 1354A.25
  - 384 BCE – 322 BCE, Aristotle, Rhetoric 1415A.37
  - 430 BCE – 354 BCE, Xenophon, Memorabilia 1.4.1
  - 436 BCE – 338 BCE, Isocrates, To Philip 141
  - 384 BCE – 322 BCE, Demosthenes, Against Leptines 36
  - 384 BCE – 322 BCE, Demosthenes, Against Aristocrates 1
  - 460 BCE – 420 BCE, Herodotus, Histories 2.121
  - 396 BCE – 323 BCE, Lycurgus of Athens, Collected Works 33
  - 346 BCE, Demosthenes, On the Peace 14
  - 430 BCE – 354 BCE, Xenophon, Hipparchicus 5.15
  - 389 BCE – 314 BCE, Aeschines, Collected Works 3.117
  - 384 BCE – 322 BCE, Aristotle, Politics 1270B.2
  - 430 BCE – 354 BCE, Xenophon, Memorabilia 1.2.22
  - 436 BCE – 338 BCE, Isocrates, Against Lochites 8
  - 361 BCE, Demosthenes, Against Midias 79
  - 384 BCE – 322 BCE, Aristotle, Physics 194A.31
  - 346 BCE, Demosthenes, On the Peace 23
3. to carry on or forward
  - 460 BCE – 395 BCE, Thucydides, History of the Peloponnesian War 6.18
  - 460 BCE – 395 BCE, Thucydides, History of the Peloponnesian War 1.75
  - 384 BCE – 322 BCE, Aristotle, Politics 1274A.10
  - 519 BCE – 422 BCE, Cratinus, Collected Works 300
  - 330 BCE, Demosthenes, On the Crown 163
  - 384 BCE – 322 BCE, Demosthenes, Prooemia 38
  - 400 BCE – 250 BCE, Aristoxenus, Historical Fragments 81
  - 384 BCE – 322 BCE, Aristotle, Metaphysics 985B.24
  - 384 BCE – 322 BCE, Aristotle, Sophistical Refutations 183B.29
  - 384 BCE – 322 BCE, Aristotle, Poetics 1449A.13
  - 384 BCE – 322 BCE, Aristotle, Nicomachean Ethics 1098A.22
  - 384 BCE – 322 BCE, Aristotle, Politics 1282B.35
  - 460 BCE – 420 BCE, Herodotus, Histories 7.50
  - 343 BCE, Demosthenes, On the False Embassy 266
  1. (of persons) to promote, prefer
    - 400 BCE – 200 BCE, Isyllus, Poetic Inscription 3
    - 200 BCE – 118 BCE, Polybius, The Histories 12.13.6
    - 46 CE – 120 CE, Plutarch, Themistocles 7
    - 46 CE – 120 CE, Plutarch, Galba 20
    - 125 CE – 200 CE, Lucian, Alexander the False Prophet 55
  2. to prefer
    - 93 CE – 94 CE, Josephus, Antiquities of the Jews 4.8.44
4. (in perfect passive with a middle sense)
  - 384 BCE – 322 BCE, Demosthenes, Against Conon 23
  - 384 BCE – 322 BCE, Aristotle, Nicomachean Ethics 1180A.8
(seemingly intransitive, properly of an officer) to lead on, advance, push forward
- 428 BCE – 347 BCE, Plato, Phaedrus 227C
- 428 BCE – 347 BCE, Plato, Phaedo 90B
- 430 BCE – 354 BCE, Xenophon, Anabasis 6.5.6
- 75 CE, Josephus, The Jewish War 6.1.6
- 200 BCE – 118 BCE, Polybius, The Histories 2.65.1
- 200 BCE – 118 BCE, Polybius, The Histories 3.35.1
1. (figuratively) to precede
  - 428 BCE – 347 BCE, Plato, Laws 719A
  - 93 CE – 94 CE, Josephus, Antiquities of the Jews 19.6.2
2. to go on, advance
  - 330 BCE, Demosthenes, On the Crown 181
  - 384 BCE – 322 BCE, Aristotle, Physics 184A.19
  - 400 BCE – 300 BCE, Clearchus of Soli, Collected Works 6
  - 460 BCE – 420 BCE, Herodotus, Histories 9.92
  - New Testament, Second Epistle of John 9
  - 200 BCE – 118 BCE, Polybius, The Histories 18.8.1
  - 110 BCE – 35 BCE, Philodemus, Index Stoicorum 32
3. to excel
  - 40 CE – 90 CE, Dioscorides, Materia medica 1.71
  - 37 CE – 100 CE, Josephus, Against Apion 2.15

Inflection

Present: προᾰ́γω, προᾰ́γομαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	προᾰ́γω	προᾰ́γεις	προᾰ́γει	προᾰ́γετον	προᾰ́γετον	προᾰ́γομεν	προᾰ́γετε	προᾰ́γουσῐ(ν)
	subjunctive	προᾰ́γω	προᾰ́γῃς	προᾰ́γῃ	προᾰ́γητον	προᾰ́γητον	προᾰ́γωμεν	προᾰ́γητε	προᾰ́γωσῐ(ν)
	optative	προᾰ́γοιμῐ	προᾰ́γοις	προᾰ́γοι	προᾰ́γοιτον	προᾰγοίτην	προᾰ́γοιμεν	προᾰ́γοιτε	προᾰ́γοιεν
	imperative		πρόᾰγε	προᾰγέτω	προᾰ́γετον	προᾰγέτων		προᾰ́γετε	προᾰγόντων
middle/ passive	indicative	προᾰ́γομαι	προᾰ́γῃ / προᾰ́γει	προᾰ́γεται	προᾰ́γεσθον	προᾰ́γεσθον	προᾰγόμεθᾰ	προᾰ́γεσθε	προᾰ́γονται
	subjunctive	προᾰ́γωμαι	προᾰ́γῃ	προᾰ́γηται	προᾰ́γησθον	προᾰ́γησθον	προᾰγώμεθᾰ	προᾰ́γησθε	προᾰ́γωνται
	optative	προᾰγοίμην	προᾰ́γοιο	προᾰ́γοιτο	προᾰ́γοισθον	προᾰγοίσθην	προᾰγοίμεθᾰ	προᾰ́γοισθε	προᾰ́γοιντο
	imperative		προᾰ́γου	προᾰγέσθω	προᾰ́γεσθον	προᾰγέσθων		προᾰ́γεσθε	προᾰγέσθων
		active				middle/passive
infinitive		προᾰ́γειν				προᾰ́γεσθαι
participle	m	προᾰ́γων				προᾰγόμενος
	f	προᾰ́γουσᾰ				προᾰγομένη
	n	προᾰ́γον				προᾰγόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Imperfect: προῆγον, προηγόμην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	προῆγον	προῆγες	προῆγε(ν)	προήγετον	προηγέτην	προήγομεν	προήγετε	προῆγον
middle/ passive	indicative	προηγόμην	προήγου	προήγετο	προήγεσθον	προηγέσθην	προηγόμεθᾰ	προήγεσθε	προήγοντο
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Future: προᾰ́ξω, προᾰ́ξομαι, προᾰχθήσομαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	προᾰ́ξω	προᾰ́ξεις	προᾰ́ξει	προᾰ́ξετον	προᾰ́ξετον	προᾰ́ξομεν	προᾰ́ξετε	προᾰ́ξουσῐ(ν)
active	optative	προᾰ́ξοιμῐ	προᾰ́ξοις	προᾰ́ξοι	προᾰ́ξοιτον	προᾰξοίτην	προᾰ́ξοιμεν	προᾰ́ξοιτε	προᾰ́ξοιεν
middle	indicative	προᾰ́ξομαι	προᾰ́ξῃ / προᾰ́ξει	προᾰ́ξεται	προᾰ́ξεσθον	προᾰ́ξεσθον	προᾰξόμεθᾰ	προᾰ́ξεσθε	προᾰ́ξονται
middle	optative	προᾰξοίμην	προᾰ́ξοιο	προᾰ́ξοιτο	προᾰ́ξοισθον	προᾰξοίσθην	προᾰξοίμεθᾰ	προᾰ́ξοισθε	προᾰ́ξοιντο
passive	indicative	προᾰχθήσομαι	προᾰχθήσῃ	προᾰχθήσεται	προᾰχθήσεσθον	προᾰχθήσεσθον	προᾰχθησόμεθᾰ	προᾰχθήσεσθε	προᾰχθήσονται
passive	optative	προᾰχθησοίμην	προᾰχθήσοιο	προᾰχθήσοιτο	προᾰχθήσοισθον	προᾰχθησοίσθην	προᾰχθησοίμεθᾰ	προᾰχθήσοισθε	προᾰχθήσοιντο
		active			middle		passive
infinitive		προᾰ́ξειν			προᾰ́ξεσθαι		προᾰχθήσεσθαι
participle	m	προᾰ́ξων			προᾰξόμενος		προᾰχθησόμενος
	f	προᾰ́ξουσᾰ			προᾰξομένη		προᾰχθησομένη
	n	προᾰ́ξον			προᾰξόμενον		προᾰχθησόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Aorist: προῆξᾰ, προηξᾰ́μην, προήχθην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	προῆξᾰ	προῆξᾰς	προῆξε(ν)	προήξᾰτον	προηξᾰ́την	προήξᾰμεν	προήξᾰτε	προῆξᾰν
	subjunctive	προᾰ́ξω	προᾰ́ξῃς	προᾰ́ξῃ	προᾰ́ξητον	προᾰ́ξητον	προᾰ́ξωμεν	προᾰ́ξητε	προᾰ́ξωσῐ(ν)
	optative	προᾰ́ξαιμῐ	προᾰ́ξειᾰς / προᾰ́ξαις	προᾰ́ξειε(ν) / προᾰ́ξαι	προᾰ́ξαιτον	προᾰξαίτην	προᾰ́ξαιμεν	προᾰ́ξαιτε	προᾰ́ξειᾰν / προᾰ́ξαιεν
	imperative		πρόᾰξον	προᾰξᾰ́τω	προᾰ́ξᾰτον	προᾰξᾰ́των		προᾰ́ξᾰτε	προᾰξᾰ́ντων
middle	indicative	προηξᾰ́μην	προήξω	προήξᾰτο	προήξᾰσθον	προηξᾰ́σθην	προηξᾰ́μεθᾰ	προήξᾰσθε	προήξᾰντο
	subjunctive	προᾰ́ξωμαι	προᾰ́ξῃ	προᾰ́ξηται	προᾰ́ξησθον	προᾰ́ξησθον	προᾰξώμεθᾰ	προᾰ́ξησθε	προᾰ́ξωνται
	optative	προᾰξαίμην	προᾰ́ξαιο	προᾰ́ξαιτο	προᾰ́ξαισθον	προᾰξαίσθην	προᾰξαίμεθᾰ	προᾰ́ξαισθε	προᾰ́ξαιντο
	imperative		πρόᾰξαι	προᾰξᾰ́σθω	προᾰ́ξᾰσθον	προᾰξᾰ́σθων		προᾰ́ξᾰσθε	προᾰξᾰ́σθων
passive	indicative	προήχθην	προήχθης	προήχθη	προήχθητον	προηχθήτην	προήχθημεν	προήχθητε	προήχθησᾰν
	subjunctive	προᾰχθῶ	προᾰχθῇς	προᾰχθῇ	προᾰχθῆτον	προᾰχθῆτον	προᾰχθῶμεν	προᾰχθῆτε	προᾰχθῶσῐ(ν)
	optative	προᾰχθείην	προᾰχθείης	προᾰχθείη	προᾰχθεῖτον / προᾰχθείητον	προᾰχθείτην / προᾰχθειήτην	προᾰχθεῖμεν / προᾰχθείημεν	προᾰχθεῖτε / προᾰχθείητε	προᾰχθεῖεν / προᾰχθείησᾰν
	imperative		προᾰ́χθητῐ	προᾰχθήτω	προᾰ́χθητον	προᾰχθήτων		προᾰ́χθητε	προᾰχθέντων
		active			middle		passive
infinitive		προᾰ́ξαι			προᾰ́ξᾰσθαι		προᾰχθῆναι
participle	m	προᾰ́ξᾱς			προᾰξᾰ́μενος		προᾰχθείς
	f	προᾰ́ξᾱσᾰ			προᾰξᾰμένη		προᾰχθεῖσᾰ
	n	προᾰ́ξᾰν			προᾰξᾰ́μενον		προᾰχθέν
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Aorist: προήγαγον, προηγαγόμην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	προήγαγον	προήγαγες	προήγαγε(ν)	προηγάγετον	προηγαγέτην	προηγάγομεν	προηγάγετε	προήγαγον
	subjunctive	προᾰγᾰ́γω	προᾰγᾰ́γῃς	προᾰγᾰ́γῃ	προᾰγᾰ́γητον	προᾰγᾰ́γητον	προᾰγᾰ́γωμεν	προᾰγᾰ́γητε	προᾰγᾰ́γωσῐ(ν)
	optative	προᾰγᾰ́γοιμῐ	προᾰγᾰ́γοις	προᾰγᾰ́γοι	προᾰγᾰ́γοιτον	προᾰγᾰγοίτην	προᾰγᾰ́γοιμεν	προᾰγᾰ́γοιτε	προᾰγᾰ́γοιεν
	imperative		προᾰ́γᾰγε	προᾰγᾰγέτω	προᾰγᾰ́γετον	προᾰγᾰγέτων		προᾰγᾰ́γετε	προᾰγᾰγόντων
middle	indicative	προηγαγόμην	προηγάγου	προηγάγετο	προηγάγεσθον	προηγαγέσθην	προηγαγόμεθᾰ	προηγάγεσθε	προηγάγοντο
	subjunctive	προᾰγᾰ́γωμαι	προᾰγᾰ́γῃ	προᾰγᾰ́γηται	προᾰγᾰ́γησθον	προᾰγᾰ́γησθον	προᾰγᾰγώμεθᾰ	προᾰγᾰ́γησθε	προᾰγᾰ́γωνται
	optative	προᾰγᾰγοίμην	προᾰγᾰ́γοιο	προᾰγᾰ́γοιτο	προᾰγᾰ́γοισθον	προᾰγᾰγοίσθην	προᾰγᾰγοίμεθᾰ	προᾰγᾰ́γοισθε	προᾰγᾰ́γοιντο
	imperative		προᾰγᾰγοῦ	προᾰγᾰγέσθω	προᾰγᾰ́γεσθον	προᾰγᾰγέσθων		προᾰγᾰ́γεσθε	προᾰγᾰγέσθων
		active			middle
infinitive		προᾰγᾰγεῖν			προᾰγᾰγέσθαι
participle	m	προᾰγᾰγών			προᾰγᾰγόμενος
	f	προᾰγᾰγοῦσᾰ			προᾰγᾰγομένη
	n	προᾰγᾰγόν			προᾰγᾰγόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Perfect: προῆχᾰ, προῆγμαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	προῆχᾰ	προῆχᾰς	προῆχε(ν)	προήχᾰτον	προήχᾰτον	προήχᾰμεν	προήχᾰτε	προήχᾱσῐ(ν)
	subjunctive	προήχω	προήχῃς	προήχῃ	προήχητον	προήχητον	προήχωμεν	προήχητε	προήχωσῐ(ν)
	optative	προήχοιμῐ / προηχοίην	προήχοις / προηχοίης	προήχοι / προηχοίη	προήχοιτον	προηχοίτην	προήχοιμεν	προήχοιτε	προήχοιεν
	imperative		προῆχε	προηχέτω	προήχετον	προηχέτων		προήχετε	προηχόντων
middle	indicative	προῆγμαι	προῆξαι	προῆκται	προῆχθον	προῆχθον	προήγμεθᾰ	προῆχθε	προήγᾰται
	subjunctive	προηγμένος ὦ	προηγμένος ᾖς	προηγμένος ᾖ	προηγμένω ἦτον	προηγμένω ἦτον	προηγμένοι ὦμεν	προηγμένοι ἦτε	προηγμένοι ὦσῐ(ν)
	optative	προηγμένος εἴην	προηγμένος εἴης	προηγμένος εἴη	προηγμένω εἴητον / εἶτον	προηγμένω εἰήτην / εἴτην	προηγμένοι εἴημεν / εἶμεν	προηγμένοι εἴητε / εἶτε	προηγμένοι εἴησᾰν / εἶεν
	imperative		προῆξο	προήχθω	προῆχθον	προήχθων		προῆχθε	προήχθων
		active
infinitive		προηχέναι				προῆχθαι
participle	m	προηχώς				προηγμένος
	f	προηχυῖᾰ				προηγμένη
	n	προηχός				προηγμένον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Descendants

→ Greek: προάγω (proágo), προηγμένος (proïgménos) (learned)

References

“προάγω”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
“προάγω”, in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers
προάγω in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
G4254 in Strong, James (1979) Strong’s Exhaustive Concordance to the Bible

Greek

Etymology

Learned borrowing from Ancient Greek προάγω (proágō) with semantic loan from French promouvoir.^[1]

Pronunciation

IPA^(key): /pɾoˈa.ɣo/
Hyphenation: προ‧ά‧γω

Verb

προάγω • (proágo) (imperfect προήγα, past προήγαγα) (transitive)

to promote, to advance, to further (to advocate or urge on behalf of, or otherwise create positive conditions for)
to promote (to raise (someone) to a more important, responsible, or remunerative job or rank)

Conjugation

This verb needs an inflection-table template.

Related terms

προαγωγή f (proagogí)
προαγωγικός (proagogikós)
προαγωγός m or f (proagogós)

References

^ προάγω, in Λεξικό της κοινής νεοελληνικής [Dictionary of Standard Modern Greek], Triantafyllidis Foundation, 1998 at the Centre for the Greek language

[1] προάγω, in Λεξικό της κοινής νεοελληνικής [Dictionary of Standard Modern Greek], Triantafyllidis Foundation, 1998 at the Centre for the Greek language

[1]