προδότης

Ancient Greek

From προδίδωμι (prodídōmi, “to betray”) +‎ -της (-tēs, masculine agent-noun suffix).

προδότης • (prodótēs) m (genitive προδότου); first declension (Attic, Ionic, Koine)

First declension of ὁ προδότης; τοῦ προδότου (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ὁ προδότης ho prodótēs	τὼ προδότᾱ tṑ prodótā	οἱ προδόται hoi prodótai
Genitive	τοῦ προδότου toû prodótou	τοῖν προδόταιν toîn prodótain	τῶν προδοτῶν tôn prodotôn
Dative	τῷ προδότῃ tōî prodótēi	τοῖν προδόταιν toîn prodótain	τοῖς προδόταις toîs prodótais
Accusative	τὸν προδότην tòn prodótēn	τὼ προδότᾱ tṑ prodótā	τοὺς προδότᾱς toùs prodótās
Vocative	προδότᾰ prodótă	προδότᾱ prodótā	προδόται prodótai
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

“προδότης”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
“προδότης”, in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers
προδότης in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
G4273 in Strong, James (1979) Strong’s Exhaustive Concordance to the Bible
Woodhouse, S. C. (1910) English–Greek Dictionary: A Vocabulary of the Attic Language‎^[1], London: Routledge & Kegan Paul Limited.
- apostate idem, page 34.
- betrayer idem, page 77.
- renegade idem, page 695.
- traitor idem, page 887.

προδότης • (prodótis) m (plural προδότες, feminine προδότρια or προδότρα or προδότισσα)