προσευχή

Ancient Greek

From προσεύχομαι (proseúkhomai, “pray”) +‎ -η (-ē, suffix forming action nouns). Morphologically from προσ- (“toward”) + εὐχή (“prayer, wish”).

προσευχή • (proseukhḗ) f (genitive προσευχῆς); first declension (Koine)

First declension of ἡ προσευχή; τῆς προσευχῆς (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ἡ προσευχή hē proseukhḗ	τὼ προσευχᾱ́ tṑ proseukhā́	αἱ προσευχαί hai proseukhaí
Genitive	τῆς προσευχῆς tês proseukhês	τοῖν προσευχαῖν toîn proseukhaîn	τῶν προσευχῶν tôn proseukhôn
Dative	τῇ προσευχῇ tēî proseukhēî	τοῖν προσευχαῖν toîn proseukhaîn	ταῖς προσευχαῖς taîs proseukhaîs
Accusative	τὴν προσευχήν tḕn proseukhḗn	τὼ προσευχᾱ́ tṑ proseukhā́	τᾱ̀ς προσευχᾱ́ς tā̀s proseukhā́s
Vocative	προσευχή proseukhḗ	προσευχᾱ́ proseukhā́	προσευχαί proseukhaí
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

From Hellenistic Koine Greek προσευχή. Morphologically from προσ- (“toward”) + ευχή (“wish”).

προσευχή • (prosefchí) f (plural προσευχές)

απευχή f (apefchí, “not a wish”)
προσευχητάριο n (prosefchitário), προσευχητάρι n (prosefchitári, “book with prayers”) (ecclesiastic)
προσεύχομαι (proséfchomai, “pray”)
and see: εύχομαι (éfchomai, “I wish”), ευχή f (efchí, “the wish”)