πρόστυχος
Greek
Etymology
Inherited from Ancient Greek προστυχής (prostukhḗs).
Adjective
πρόστυχος • (próstychos) m (feminine πρόστυχη, neuter πρόστυχο)
Declension
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | πρόστυχος (próstychos) | πρόστυχη (próstychi) | πρόστυχο (próstycho) | πρόστυχοι (próstychoi) | πρόστυχες (próstyches) | πρόστυχα (próstycha) | |
| genitive | πρόστυχου (próstychou) | πρόστυχης (próstychis) | πρόστυχου (próstychou) | πρόστυχων (próstychon) | πρόστυχων (próstychon) | πρόστυχων (próstychon) | |
| accusative | πρόστυχο (próstycho) | πρόστυχη (próstychi) | πρόστυχο (próstycho) | πρόστυχους (próstychous) | πρόστυχες (próstyches) | πρόστυχα (próstycha) | |
| vocative | πρόστυχε (próstyche) | πρόστυχη (próstychi) | πρόστυχο (próstycho) | πρόστυχοι (próstychoi) | πρόστυχες (próstyches) | πρόστυχα (próstycha) | |
Derivations:
Comparative: πιο + positive forms (e.g. πιο πρόστυχος, etc.)
Relative superlative: definite article + πιο + positive forms (e.g. ο πιο πρόστυχος, etc.)