πρόωρος
Greek
Etymology
Learned borrowing from Ancient Greek πρόωρος (próōros) with semantic loan from French précoce and prématuré.[1]
Pronunciation
- IPA(key): /ˈpɾo.o.ɾos/
- Hyphenation: πρό‧ω‧ρος
Adjective
πρόωρος • (próoros) m (feminine πρόωρη, neuter πρόωρο)
Declension
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | πρόωρος (próoros) | πρόωρη (próori) | πρόωρο (próoro) | πρόωροι (próoroi) | πρόωρες (próores) | πρόωρα (próora) | |
| genitive | πρόωρου (próorou) | πρόωρης (próoris) | πρόωρου (próorou) | πρόωρων (próoron) | πρόωρων (próoron) | πρόωρων (próoron) | |
| accusative | πρόωρο (próoro) | πρόωρη (próori) | πρόωρο (próoro) | πρόωρους (próorous) | πρόωρες (próores) | πρόωρα (próora) | |
| vocative | πρόωρε (próore) | πρόωρη (próori) | πρόωρο (próoro) | πρόωροι (próoroi) | πρόωρες (próores) | πρόωρα (próora) | |
Derived terms
- πρόωρα (próora, adverb)
- προωρότητα f (proorótita)
References
- ^ πρόωρος, in Λεξικό της κοινής νεοελληνικής [Dictionary of Standard Modern Greek], Triantafyllidis Foundation, 1998 at the Centre for the Greek language