στενοχωρέω

Ancient Greek

Etymology

Parasyntheton from στενόχωρος (stenókhōros) (στενός (stenós, “narrow, tight”) +‎ χῶρος (khôros, “space”)). (This etymology is missing or incomplete. Please add to it, or discuss it at the Etymology scriptorium.)

Pronunciation

 

Verb

στενοχωρέω • (stenokhōréō) (Koine)

  1. to be straitened, confined, to press closely
  2. (figuratively) to be anxious, to sadden

Inflection

   Present: στενοχωρέω, στενοχωρέομαι (Uncontracted)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative στενοχωρέω στενοχωρέεις στενοχωρέει στενοχωρέετον στενοχωρέετον στενοχωρέομεν στενοχωρέετε στενοχωρέουσῐ(ν)
subjunctive στενοχωρέω στενοχωρέῃς στενοχωρέῃ στενοχωρέητον στενοχωρέητον στενοχωρέωμεν στενοχωρέητε στενοχωρέωσῐ(ν)
optative στενοχωρέοιμῐ στενοχωρέοις στενοχωρέοι στενοχωρέοιτον στενοχωρεοίτην στενοχωρέοιμεν στενοχωρέοιτε στενοχωρέοιεν
imperative   στενοχώρεε στενοχωρεέτω στενοχωρέετον στενοχωρεέτων   στενοχωρέετε στενοχωρεόντων
middle/
passive 		indicative στενοχωρέομαι στενοχωρέῃ / στενοχωρέει στενοχωρέεται στενοχωρέεσθον στενοχωρέεσθον στενοχωρεόμεθᾰ στενοχωρέεσθε στενοχωρέονται
subjunctive στενοχωρέωμαι στενοχωρέῃ στενοχωρέηται στενοχωρέησθον στενοχωρέησθον στενοχωρεώμεθᾰ στενοχωρέησθε στενοχωρέωνται
optative στενοχωρεοίμην στενοχωρέοιο στενοχωρέοιτο στενοχωρέοισθον στενοχωρεοίσθην στενοχωρεοίμεθᾰ στενοχωρέοισθε στενοχωρέοιντο
imperative   στενοχωρέου στενοχωρεέσθω στενοχωρέεσθον στενοχωρεέσθων   στενοχωρέεσθε στενοχωρεέσθων
active middle/passive
infinitive στενοχωρέειν στενοχωρέεσθαι
participle m στενοχωρέων στενοχωρεόμενος
f στενοχωρέουσᾰ στενοχωρεομένη
n στενοχωρέον στενοχωρεόμενον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Present: στενοχωρῶ, στενοχωροῦμαι (Contracted)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative στενοχωρῶ στενοχωρεῖς στενοχωρεῖ στενοχωρεῖτον στενοχωρεῖτον στενοχωροῦμεν στενοχωρεῖτε στενοχωροῦσῐ(ν)
subjunctive στενοχωρῶ στενοχωρῇς στενοχωρῇ στενοχωρῆτον στενοχωρῆτον στενοχωρῶμεν στενοχωρῆτε στενοχωρῶσῐ(ν)
optative στενοχωροίην / στενοχωροῖμῐ στενοχωροίης / στενοχωροῖς στενοχωροίη / στενοχωροῖ στενοχωροῖτον / στενοχωροίητον στενοχωροίτην / στενοχωροιήτην στενοχωροῖμεν / στενοχωροίημεν στενοχωροῖτε / στενοχωροίητε στενοχωροῖεν / στενοχωροίησᾰν
imperative   στενοχώρει στενοχωρείτω στενοχωρεῖτον στενοχωρείτων   στενοχωρεῖτε στενοχωρούντων
middle/
passive 		indicative στενοχωροῦμαι στενοχωρεῖ,
στενοχωρῇ 		στενοχωρεῖται στενοχωρεῖσθον στενοχωρεῖσθον στενοχωρούμεθᾰ στενοχωρεῖσθε στενοχωροῦνται
subjunctive στενοχωρῶμαι στενοχωρῇ στενοχωρῆται στενοχωρῆσθον στενοχωρῆσθον στενοχωρώμεθᾰ στενοχωρῆσθε στενοχωρῶνται
optative στενοχωροίμην στενοχωροῖο στενοχωροῖτο στενοχωροῖσθον στενοχωροίσθην στενοχωροίμεθᾰ στενοχωροῖσθε στενοχωροῖντο
imperative   στενοχωροῦ στενοχωρείσθω στενοχωρεῖσθον στενοχωρείσθων   στενοχωρεῖσθε στενοχωρείσθων
active middle/passive
infinitive στενοχωρεῖν στενοχωρεῖσθαι
participle m στενοχωρῶν στενοχωρούμενος
f στενοχωροῦσᾰ στενοχωρουμένη
n στενοχωροῦν στενοχωρούμενον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Imperfect: ἐστενοχώρεον, ἐστενοχωρεόμην (Uncontracted)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἐστενοχώρεον ἐστενοχώρεες ἐστενοχώρεε(ν) ἐστενοχωρέετον ἐστενοχωρεέτην ἐστενοχωρέομεν ἐστενοχωρέετε ἐστενοχώρεον
middle/
passive 		indicative ἐστενοχωρεόμην ἐστενοχωρέου ἐστενοχωρέετο ἐστενοχωρέεσθον ἐστενοχωρεέσθην ἐστενοχωρεόμεθᾰ ἐστενοχωρέεσθε ἐστενοχωρέοντο
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Imperfect: ἐστενοχώρουν, ἐστενοχωρούμην (Contracted)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἐστενοχώρουν ἐστενοχώρεις ἐστενοχώρει ἐστενοχωρεῖτον ἐστενοχωρείτην ἐστενοχωροῦμεν ἐστενοχωρεῖτε ἐστενοχώρουν
middle/
passive 		indicative ἐστενοχωρούμην ἐστενοχωροῦ ἐστενοχωρεῖτο ἐστενοχωρεῖσθον ἐστενοχωρείσθην ἐστενοχωρούμεθᾰ ἐστενοχωρεῖσθε ἐστενοχωροῦντο
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Future: στενοχωρήσω, στενοχωρήσομαι, στενοχωρηθήσομαι
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative στενοχωρήσω στενοχωρήσεις στενοχωρήσει στενοχωρήσετον στενοχωρήσετον στενοχωρήσομεν στενοχωρήσετε στενοχωρήσουσῐ(ν)
optative στενοχωρήσοιμῐ στενοχωρήσοις στενοχωρήσοι στενοχωρήσοιτον στενοχωρησοίτην στενοχωρήσοιμεν στενοχωρήσοιτε στενοχωρήσοιεν
middle indicative στενοχωρήσομαι στενοχωρήσῃ / στενοχωρήσει στενοχωρήσεται στενοχωρήσεσθον στενοχωρήσεσθον στενοχωρησόμεθᾰ στενοχωρήσεσθε στενοχωρήσονται
optative στενοχωρησοίμην στενοχωρήσοιο στενοχωρήσοιτο στενοχωρήσοισθον στενοχωρησοίσθην στενοχωρησοίμεθᾰ στενοχωρήσοισθε στενοχωρήσοιντο
passive indicative στενοχωρηθήσομαι στενοχωρηθήσῃ στενοχωρηθήσεται στενοχωρηθήσεσθον στενοχωρηθήσεσθον στενοχωρηθησόμεθᾰ στενοχωρηθήσεσθε στενοχωρηθήσονται
optative στενοχωρηθησοίμην στενοχωρηθήσοιο στενοχωρηθήσοιτο στενοχωρηθήσοισθον στενοχωρηθησοίσθην στενοχωρηθησοίμεθᾰ στενοχωρηθήσοισθε στενοχωρηθήσοιντο
active middle passive
infinitive στενοχωρήσειν στενοχωρήσεσθαι στενοχωρηθήσεσθαι
participle m στενοχωρήσων στενοχωρησόμενος στενοχωρηθησόμενος
f στενοχωρήσουσᾰ στενοχωρησομένη στενοχωρηθησομένη
n στενοχωρῆσον στενοχωρησόμενον στενοχωρηθησόμενον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Aorist: ἐστενοχώρησᾰ, ἐστενοχωρησᾰ́μην, ἐστενοχωρήθην
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἐστενοχώρησᾰ ἐστενοχώρησᾰς ἐστενοχώρησε(ν) ἐστενοχωρήσᾰτον ἐστενοχωρησᾰ́την ἐστενοχωρήσᾰμεν ἐστενοχωρήσᾰτε ἐστενοχώρησᾰν
subjunctive στενοχωρήσω στενοχωρήσῃς στενοχωρήσῃ στενοχωρήσητον στενοχωρήσητον στενοχωρήσωμεν στενοχωρήσητε στενοχωρήσωσῐ(ν)
optative στενοχωρήσαιμῐ στενοχωρήσειᾰς / στενοχωρήσαις στενοχωρήσειε(ν) / στενοχωρήσαι στενοχωρήσαιτον στενοχωρησαίτην στενοχωρήσαιμεν στενοχωρήσαιτε στενοχωρήσειᾰν / στενοχωρήσαιεν
imperative   στενοχώρησον στενοχωρησᾰ́τω στενοχωρήσᾰτον στενοχωρησᾰ́των   στενοχωρήσᾰτε στενοχωρησᾰ́ντων
middle indicative ἐστενοχωρησᾰ́μην ἐστενοχωρήσω ἐστενοχωρήσᾰτο ἐστενοχωρήσᾰσθον ἐστενοχωρησᾰ́σθην ἐστενοχωρησᾰ́μεθᾰ ἐστενοχωρήσᾰσθε ἐστενοχωρήσᾰντο
subjunctive στενοχωρήσωμαι στενοχωρήσῃ στενοχωρήσηται στενοχωρήσησθον στενοχωρήσησθον στενοχωρησώμεθᾰ στενοχωρήσησθε στενοχωρήσωνται
optative στενοχωρησαίμην στενοχωρήσαιο στενοχωρήσαιτο στενοχωρήσαισθον στενοχωρησαίσθην στενοχωρησαίμεθᾰ στενοχωρήσαισθε στενοχωρήσαιντο
imperative   στενοχώρησαι στενοχωρησᾰ́σθω στενοχωρήσᾰσθον στενοχωρησᾰ́σθων   στενοχωρήσᾰσθε στενοχωρησᾰ́σθων
passive indicative ἐστενοχωρήθην ἐστενοχωρήθης ἐστενοχωρήθη ἐστενοχωρήθητον ἐστενοχωρηθήτην ἐστενοχωρήθημεν ἐστενοχωρήθητε ἐστενοχωρήθησᾰν
subjunctive στενοχωρηθῶ στενοχωρηθῇς στενοχωρηθῇ στενοχωρηθῆτον στενοχωρηθῆτον στενοχωρηθῶμεν στενοχωρηθῆτε στενοχωρηθῶσῐ(ν)
optative στενοχωρηθείην στενοχωρηθείης στενοχωρηθείη στενοχωρηθεῖτον / στενοχωρηθείητον στενοχωρηθείτην / στενοχωρηθειήτην στενοχωρηθεῖμεν / στενοχωρηθείημεν στενοχωρηθεῖτε / στενοχωρηθείητε στενοχωρηθεῖεν / στενοχωρηθείησᾰν
imperative   στενοχωρήθητῐ στενοχωρηθήτω στενοχωρήθητον στενοχωρηθήτων   στενοχωρήθητε στενοχωρηθέντων
active middle passive
infinitive στενοχωρῆσαι στενοχωρήσᾰσθαι στενοχωρηθῆναι
participle m στενοχωρήσᾱς στενοχωρησᾰ́μενος στενοχωρηθείς
f στενοχωρήσᾱσᾰ στενοχωρησᾰμένη στενοχωρηθεῖσᾰ
n στενοχωρῆσᾰν στενοχωρησᾰ́μενον στενοχωρηθέν
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Perfect: ἐστενοχώρηκᾰ, ἐστενοχώρημαι
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἐστενοχώρηκᾰ ἐστενοχώρηκᾰς ἐστενοχώρηκε(ν) ἐστενοχωρήκᾰτον ἐστενοχωρήκᾰτον ἐστενοχωρήκᾰμεν ἐστενοχωρήκᾰτε ἐστενοχωρήκᾱσῐ(ν)
subjunctive ἐστενοχωρήκω ἐστενοχωρήκῃς ἐστενοχωρήκῃ ἐστενοχωρήκητον ἐστενοχωρήκητον ἐστενοχωρήκωμεν ἐστενοχωρήκητε ἐστενοχωρήκωσῐ(ν)
optative ἐστενοχωρήκοιμῐ / ἐστενοχωρηκοίην ἐστενοχωρήκοις / ἐστενοχωρηκοίης ἐστενοχωρήκοι / ἐστενοχωρηκοίη ἐστενοχωρήκοιτον ἐστενοχωρηκοίτην ἐστενοχωρήκοιμεν ἐστενοχωρήκοιτε ἐστενοχωρήκοιεν
imperative   ἐστενοχώρηκε ἐστενοχωρηκέτω ἐστενοχωρήκετον ἐστενοχωρηκέτων   ἐστενοχωρήκετε ἐστενοχωρηκόντων
middle/
passive 		indicative ἐστενοχώρημαι ἐστενοχώρησαι ἐστενοχώρηται ἐστενοχώρησθον ἐστενοχώρησθον ἐστενοχωρήμεθᾰ ἐστενοχώρησθε ἐστενοχώρηνται
subjunctive ἐστενοχωρημένος ὦ ἐστενοχωρημένος ᾖς ἐστενοχωρημένος ᾖ ἐστενοχωρημένω ἦτον ἐστενοχωρημένω ἦτον ἐστενοχωρημένοι ὦμεν ἐστενοχωρημένοι ἦτε ἐστενοχωρημένοι ὦσῐ(ν)
optative ἐστενοχωρημένος εἴην ἐστενοχωρημένος εἴης ἐστενοχωρημένος εἴη ἐστενοχωρημένω εἴητον / εἶτον ἐστενοχωρημένω εἰήτην / εἴτην ἐστενοχωρημένοι εἴημεν / εἶμεν ἐστενοχωρημένοι εἴητε / εἶτε ἐστενοχωρημένοι εἴησᾰν / εἶεν
imperative   ἐστενοχώρησο ἐστενοχωρήσθω ἐστενοχώρησθον ἐστενοχωρήσθων   ἐστενοχώρησθε ἐστενοχωρήσθων
active middle/passive
infinitive ἐστενοχωρηκέναι ἐστενοχωρῆσθαι
participle m ἐστενοχωρηκώς ἐστενοχωρημένος
f ἐστενοχωρηκυῖᾰ ἐστενοχωρημένη
n ἐστενοχωρηκός ἐστενοχωρημένον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Pluperfect: ἐστενοχωρήκειν / ἐστενοχωρήκη, ἐστενοχωρήμην
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἐστενοχωρήκειν / ἐστενοχωρήκη ἐστενοχωρήκεις / ἐστενοχωρήκης ἐστενοχωρήκει(ν) ἐστενοχωρήκετον ἐστενοχωρηκέτην ἐστενοχωρήκεμεν ἐστενοχωρήκετε ἐστενοχωρήκεσᾰν
middle/
passive 		indicative ἐστενοχωρήμην ἐστενοχώρησο ἐστενοχώρητο ἐστενοχώρησθον ἐστενοχωρήσθην ἐστενοχωρήμεθᾰ ἐστενοχώρησθε ἐστενοχώρηντο
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
  • στενοχώρημα n (stenokhṓrēma, “a case of straitening, difficulty”)
  • στενοχώρησις f (stenokhṓrēsis, “narrowness of space; difficulty”)
  • στενοχωρία f (stenokhōría, “narrowness of space; difficulty”)
  • στενόχωρος (stenókhōros), στενοχωρής (stenokhōrḗs)

Descendants

  • Greek: στενοχωρώ (stenochoró)

Further reading

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.