στοιχάς

Ancient Greek

στοῖχος (stoîkhos) +‎ -ᾰ́ς (-ắs)

στοιχᾰ́ς • (stoikhắs) m or f (genitive στοιχᾰ́δος)

Third declension of ἡ στοιχᾰ́ς; τῆς στοιχᾰ́δος (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ἡ στοιχᾰ́ς hē stoikhắs	τὼ στοιχᾰ́δε tṑ stoikhắde	αἱ στοιχᾰ́δες hai stoikhắdes
Genitive	τῆς στοιχᾰ́δος tês stoikhắdos	τοῖν στοιχᾰ́δοιν toîn stoikhắdoin	τῶν στοιχᾰ́δων tôn stoikhắdōn
Dative	τῇ στοιχᾰ́δῐ tēî stoikhắdĭ	τοῖν στοιχᾰ́δοιν toîn stoikhắdoin	ταῖς στοιχᾰ́σῐ / στοιχᾰ́σῐν taîs stoikhắsĭ(n)
Accusative	τὴν στοιχᾰ́δᾰ tḕn stoikhắdă	τὼ στοιχᾰ́δε tṑ stoikhắde	τᾱ̀ς στοιχᾰ́δᾰς tā̀s stoikhắdăs
Vocative	στοιχᾰ́ς stoikhắs	στοιχᾰ́δε stoikhắde	στοιχᾰ́δες stoikhắdes
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension. Nominative singular -ς (-s) arose by reduction of the original cluster *-ds.

στοιχᾰ́ς • (stoikhắs) f (genitive στοιχᾰ́δος); third declension

Third declension of ἡ στοιχᾰ́ς; τῆς στοιχᾰ́δος (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ἡ στοιχᾰ́ς hē stoikhắs	τὼ στοιχᾰ́δε tṑ stoikhắde	αἱ στοιχᾰ́δες hai stoikhắdes
Genitive	τῆς στοιχᾰ́δος tês stoikhắdos	τοῖν στοιχᾰ́δοιν toîn stoikhắdoin	τῶν στοιχᾰ́δων tôn stoikhắdōn
Dative	τῇ στοιχᾰ́δῐ tēî stoikhắdĭ	τοῖν στοιχᾰ́δοιν toîn stoikhắdoin	ταῖς στοιχᾰ́σῐ / στοιχᾰ́σῐν taîs stoikhắsĭ(n)
Accusative	τὴν στοιχᾰ́δᾰ tḕn stoikhắdă	τὼ στοιχᾰ́δε tṑ stoikhắde	τᾱ̀ς στοιχᾰ́δᾰς tā̀s stoikhắdăs
Vocative	στοιχᾰ́ς stoikhắs	στοιχᾰ́δε stoikhắde	στοιχᾰ́δες stoikhắdes
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension. Nominative singular -ς (-s) arose by reduction of the original cluster *-ds.

“στοιχάς”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
«στοιχάς» on page 1,432/2 of Liddell & Scott’s Greek–English Lexicon (8th ed., 1897), Oxford: At the Clarendon Press