στοιχειωτής

Ancient Greek

στοιχεῖον (stoikheîon) +‎ -ωτής (-ōtḗs)

στοιχειωτής • (stoikheiōtḗs) m (genitive στοιχειωτοῦ); first declension

(said of grammarians) a teacher of elements
- Apoll., de Constr. 303
- Walz, Rhett. 7.2.903

First declension of ὁ στοιχειωτής; τοῦ στοιχειωτοῦ (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ὁ στοιχειωτής ho stoikheiōtḗs	τὼ στοιχειωτᾱ́ tṑ stoikheiōtā́	οἱ στοιχειωταί hoi stoikheiōtaí
Genitive	τοῦ στοιχειωτοῦ toû stoikheiōtoû	τοῖν στοιχειωταῖν toîn stoikheiōtaîn	τῶν στοιχειωτῶν tôn stoikheiōtôn
Dative	τῷ στοιχειωτῇ tōî stoikheiōtēî	τοῖν στοιχειωταῖν toîn stoikheiōtaîn	τοῖς στοιχειωταῖς toîs stoikheiōtaîs
Accusative	τὸν στοιχειωτήν tòn stoikheiōtḗn	τὼ στοιχειωτᾱ́ tṑ stoikheiōtā́	τοὺς στοιχειωτᾱ́ς toùs stoikheiōtā́s
Vocative	στοιχειωτᾰ́ stoikheiōtắ	στοιχειωτᾱ́ stoikheiōtā́	στοιχειωταί stoikheiōtaí
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

“στοιχειωτής”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
«στοιχειωτής» on page 1,433/1 of Liddell & Scott’s Greek–English Lexicon (8th ed., 1897), Oxford: At the Clarendon Press