στραγγαλόομαι

Ancient Greek

Etymology

From στραγγᾰ́λη (strangắlē, “halter”) +‎ -όω (-óō).

Pronunciation

 

Verb

στραγγᾰλόομαι • (strangălóomai)

  1. to be twisted or knotted up
  2. to be strangled
    • 300 BCE – 200 BCE, Septuagint, Tobit 2.3

Inflection

   Present: στραγγᾰλοῦμαι (Contracted)
number singular dual plural
first second third second third first second third
middle/
passive 		indicative στραγγᾰλοῦμαι στραγγᾰλοῖ στραγγᾰλοῦται στραγγᾰλοῦσθον στραγγᾰλοῦσθον στραγγᾰλούμεθᾰ στραγγᾰλοῦσθε στραγγᾰλοῦνται
subjunctive στραγγᾰλῶμαι στραγγᾰλοῖ στραγγᾰλῶται στραγγᾰλῶσθον στραγγᾰλῶσθον στραγγᾰλώμεθᾰ στραγγᾰλῶσθε στραγγᾰλῶνται
optative στραγγᾰλοίμην στραγγᾰλοῖο στραγγᾰλοῖτο στραγγᾰλοῖσθον στραγγᾰλοίσθην στραγγᾰλοίμεθᾰ στραγγᾰλοῖσθε στραγγᾰλοῖντο
imperative   στραγγᾰλοῦ στραγγᾰλούσθω στραγγᾰλοῦσθον στραγγᾰλούσθων   στραγγᾰλοῦσθε στραγγᾰλούσθων
middle/passive
infinitive στραγγᾰλοῦσθαι
participle m στραγγᾰλούμενος
f στραγγᾰλουμένη
n στραγγᾰλούμενον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Descendants

  • → Latin: strangulō (see there for further descendants)

References

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.