συκάμινος
Ancient Greek
Etymology
From Hebrew שִׁקְמָה (shikmá, “sycamore”), with assimilation to σῦκον (sûkon, “fig”).
Pronunciation
- (5th BCE Attic) IPA(key): /syː.ká.miː.nos/
- (1st CE Egyptian) IPA(key): /syˈka.mi.nos/
- (4th CE Koine) IPA(key): /syˈka.mi.nos/
- (10th CE Byzantine) IPA(key): /syˈka.mi.nos/
- (15th CE Constantinopolitan) IPA(key): /siˈka.mi.nos/
Noun
σῡκᾰ́μῑνος • (sūkắmīnos) f or m (genitive σῡκᾰμῑ́νου); second declension
Inflection
| Case / # | Singular | Dual | Plural | ||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Nominative | ἡ σῡκᾰ́μῑνος hē sūkắmīnos |
τὼ σῡκᾰμῑ́νω tṑ sūkămī́nō |
αἱ σῡκᾰ́μῑνοι hai sūkắmīnoi | ||||||||||
| Genitive | τῆς σῡκᾰμῑ́νου tês sūkămī́nou |
τοῖν σῡκᾰμῑ́νοιν toîn sūkămī́noin |
τῶν σῡκᾰμῑ́νων tôn sūkămī́nōn | ||||||||||
| Dative | τῇ σῡκᾰμῑ́νῳ tēî sūkămī́nōi |
τοῖν σῡκᾰμῑ́νοιν toîn sūkămī́noin |
ταῖς σῡκᾰμῑ́νοις taîs sūkămī́nois | ||||||||||
| Accusative | τὴν σῡκᾰ́μῑνον tḕn sūkắmīnon |
τὼ σῡκᾰμῑ́νω tṑ sūkămī́nō |
τᾱ̀ς σῡκᾰμῑ́νους tā̀s sūkămī́nous | ||||||||||
| Vocative | σῡκᾰ́μῑνε sūkắmīne |
σῡκᾰμῑ́νω sūkămī́nō |
σῡκᾰ́μῑνοι sūkắmīnoi | ||||||||||
| Notes: |
| ||||||||||||
Derived terms
- συκαμινέα (sukaminéa)
- συκαμινεών (sukamineṓn)
- συκαμίνινος (sukamíninos)
- συκαμινοακάνθινος (sukaminoakánthinos)
- συκάμινον (sukáminon)
- συκαμινώδης (sukaminṓdēs)
Descendants
- → Latin: sȳcamīnus
Further reading
- “συκάμινος”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
- “συκάμινος”, in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers
- συκάμινος in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
- Beekes, Robert S. P. (2010) Etymological Dictionary of Greek (Leiden Indo-European Etymological Dictionary Series; 10), with the assistance of Lucien van Beek, Leiden, Boston: Brill, →ISBN