σφάγιον
Ancient Greek
Etymology
From σφάζω (spházō, “to sacrifice”) + -ῐον (-ĭon).
Pronunciation
- (5th BCE Attic) IPA(key): /spʰá.ɡi.on/
- (1st CE Egyptian) IPA(key): /ˈspʰa.ɡi.on/
- (4th CE Koine) IPA(key): /ˈsɸa.ʝi.on/
- (10th CE Byzantine) IPA(key): /ˈsfa.ʝi.on/
- (15th CE Constantinopolitan) IPA(key): /ˈsfa.ʝi.on/
Noun
σφᾰ́γῐον • (sphắgĭon) n (genitive σφᾰγῐ́ου); second declension
Declension
| Case / # | Singular | Dual | Plural | ||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Nominative | τὸ σφᾰ́γῐον tò sphắgĭon |
τὼ σφᾰγῐ́ω tṑ sphăgĭ́ō |
τᾰ̀ σφᾰ́γῐᾰ tằ sphắgĭă | ||||||||||
| Genitive | τοῦ σφᾰγῐ́ου toû sphăgĭ́ou |
τοῖν σφᾰγῐ́οιν toîn sphăgĭ́oin |
τῶν σφᾰγῐ́ων tôn sphăgĭ́ōn | ||||||||||
| Dative | τῷ σφᾰγῐ́ῳ tōî sphăgĭ́ōi |
τοῖν σφᾰγῐ́οιν toîn sphăgĭ́oin |
τοῖς σφᾰγῐ́οις toîs sphăgĭ́ois | ||||||||||
| Accusative | τὸ σφᾰ́γῐον tò sphắgĭon |
τὼ σφᾰγῐ́ω tṑ sphăgĭ́ō |
τᾰ̀ σφᾰ́γῐᾰ tằ sphắgĭă | ||||||||||
| Vocative | σφᾰ́γῐον sphắgĭon |
σφᾰγῐ́ω sphăgĭ́ō |
σφᾰ́γῐᾰ sphắgĭă | ||||||||||
| Notes: |
| ||||||||||||
Further reading
- “σφάγιον”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
- σφάγιον in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette