σφαγή

Ancient Greek

From σφᾰ́ζω (sphắzō, “to slaughter”) +‎ -ή (-ḗ).

σφᾰγή • (sphăgḗ) f (genitive σφαγῆς); first declension

First declension of ἡ σφᾰγή; τῆς σφᾰγῆς (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ἡ σφᾰγή hē sphăgḗ	τὼ σφᾰγᾱ́ tṑ sphăgā́	αἱ σφᾰγαί hai sphăgaí
Genitive	τῆς σφᾰγῆς tês sphăgês	τοῖν σφᾰγαῖν toîn sphăgaîn	τῶν σφᾰγῶν tôn sphăgôn
Dative	τῇ σφᾰγῇ tēî sphăgēî	τοῖν σφᾰγαῖν toîn sphăgaîn	ταῖς σφᾰγαῖς taîs sphăgaîs
Accusative	τὴν σφᾰγήν tḕn sphăgḗn	τὼ σφᾰγᾱ́ tṑ sphăgā́	τᾱ̀ς σφᾰγᾱ́ς tā̀s sphăgā́s
Vocative	σφᾰγή sphăgḗ	σφᾰγᾱ́ sphăgā́	σφᾰγαί sphăgaí
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

From Ancient Greek σφαγή (sphagḗ, “slaughter”).

σφαγή • (sfagí) f (plural σφαγές)

σφαγέας m (sfagéas)
σφαγείο n (sfageío)
σφαγιάζω (sfagiázo)
σφαγιασθείς m (sfagiastheís), σφαγιασθείσα f (sfagiastheísa), σφαγιασθέν n (sfagiasthén)
σφαγιασμός (sfagiasmós)
σφαγιαστής m (sfagiastís), σφαγιάστρια f (sfagiástria)
σφάγιο n (sfágio)
σφαγίτιδα f (sfagítida)
σφάζω (sfázo)
σφάξιμο n (sfáximo)
σφαχτάρι n (sfachtári)
σφάχτης m (sfáchtis)