τοπογράφος

Ancient Greek

Etymology

From τόπος (tópos, “place”) +‎ γράφω (gráphō, “to describe”).

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /to.po.ɡrá.pʰos/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /to.poˈɡra.pʰos/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /to.poˈɣra.ɸos/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /to.poˈɣra.fos/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /to.poˈɣra.fos/

Adjective

τοπογρᾰ́φος • (topogrắphos) m or f (neuter τοπογρᾰ́φον); second declension

describing a place or country

Declension

Second declension of τοπογρᾰ́φος; τοπογρᾰ́φον (Attic)

Number	Singular		Dual		Plural
Case/Gender	Masculine / Feminine	Neuter	Masculine / Feminine	Neuter	Masculine / Feminine	Neuter
Nominative	τοπογρᾰ́φος topogrắphos	τοπογρᾰ́φον topogrắphon	τοπογρᾰ́φω topogrắphō	τοπογρᾰ́φω topogrắphō	τοπογρᾰ́φοι topogrắphoi	τοπογρᾰ́φᾰ topogrắphă
Genitive	τοπογρᾰ́φου topogrắphou	τοπογρᾰ́φου topogrắphou	τοπογρᾰ́φοιν topogrắphoin	τοπογρᾰ́φοιν topogrắphoin	τοπογρᾰ́φων topogrắphōn	τοπογρᾰ́φων topogrắphōn
Dative	τοπογρᾰ́φῳ topogrắphōi	τοπογρᾰ́φῳ topogrắphōi	τοπογρᾰ́φοιν topogrắphoin	τοπογρᾰ́φοιν topogrắphoin	τοπογρᾰ́φοις topogrắphois	τοπογρᾰ́φοις topogrắphois
Accusative	τοπογρᾰ́φον topogrắphon	τοπογρᾰ́φον topogrắphon	τοπογρᾰ́φω topogrắphō	τοπογρᾰ́φω topogrắphō	τοπογρᾰ́φους topogrắphous	τοπογρᾰ́φᾰ topogrắphă
Vocative	τοπογρᾰ́φε topogrắphe	τοπογρᾰ́φον topogrắphon	τοπογρᾰ́φω topogrắphō	τοπογρᾰ́φω topogrắphō	τοπογρᾰ́φοι topogrắphoi	τοπογρᾰ́φᾰ topogrắphă
Derived forms	Adverb		Comparative		Superlative
Derived forms	τοπογρᾰ́φως topogrắphōs		τοπογρᾰφώτερος topogrăphṓteros		τοπογρᾰφώτᾰτος topogrăphṓtătos
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Derived terms

τοπογραφία (topographía)