φαίνων

See also: Φαίνων

Ancient Greek

Etymology

Present active participle of φαίνω (phaínō).

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /pʰǎi̯.nɔːn/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /ˈpʰɛ.non/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /ˈɸɛ.non/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ˈfe.non/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ˈfe.non/

Participle

φαίνων • (phaínōn) m (feminine φαίνουσᾰ, neuter φαῖνον); first/third declension

shining

Declension

First and third declension of φαίνων; φαίνουσᾰ; φαῖνον (Attic)

Number	Singular			Dual			Plural
Case/Gender	Masculine	Feminine	Neuter	Masculine	Feminine	Neuter	Masculine	Feminine	Neuter
Nominative	φαίνων phaínōn	φαίνουσᾰ phaínousă	φαῖνον phaînon	φαίνοντε phaínonte	φαινούσᾱ phainoúsā	φαίνοντε phaínonte	φαίνοντες phaínontes	φαίνουσαι phaínousai	φαίνοντᾰ phaínontă
Genitive	φαίνοντος phaínontos	φαινούσης phainoúsēs	φαίνοντος phaínontos	φαινόντοιν phainóntoin	φαινούσαιν phainoúsain	φαινόντοιν phainóntoin	φαινόντων phainóntōn	φαινουσῶν phainousôn	φαινόντων phainóntōn
Dative	φαίνοντῐ phaínontĭ	φαινούσῃ phainoúsēi	φαίνοντῐ phaínontĭ	φαινόντοιν phainóntoin	φαινούσαιν phainoúsain	φαινόντοιν phainóntoin	φαίνουσῐ / φαίνουσῐν phaínousĭ(n)	φαινούσαις phainoúsais	φαίνουσῐ / φαίνουσῐν phaínousĭ(n)
Accusative	φαίνοντᾰ phaínontă	φαίνουσᾰν phaínousăn	φαῖνον phaînon	φαίνοντε phaínonte	φαινούσᾱ phainoúsā	φαίνοντε phaínonte	φαίνοντᾰς phaínontăs	φαινούσᾱς phainoúsās	φαίνοντᾰ phaínontă
Vocative	φαίνων phaínōn	φαίνουσᾰ phaínousă	φαῖνον phaînon	φαίνοντε phaínonte	φαινούσᾱ phainoúsā	φαίνοντε phaínonte	φαίνοντες phaínontes	φαίνουσαι phaínousai	φαίνοντᾰ phaínontă
Derived forms	Adverb			Comparative			Superlative
Derived forms	φαινόντως phainóntōs			—			—
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.