φονοκτόνος

Ancient Greek

From φόνος (phónos, “murder”) +‎ κτείνω (kteínō, “to kill”) +‎ -ος (-os).

φονοκτόνος • (phonoktónos) m or f (neuter φονοκτόνον); second declension

Second declension of φονοκτόνος; φονοκτόνον (Attic)

Number	Singular		Dual		Plural
Case/Gender	Masculine / Feminine	Neuter	Masculine / Feminine	Neuter	Masculine / Feminine	Neuter
Nominative	φονοκτόνος phonoktónos	φονοκτόνον phonoktónon	φονοκτόνω phonoktónō	φονοκτόνω phonoktónō	φονοκτόνοι phonoktónoi	φονοκτόνᾰ phonoktónă
Genitive	φονοκτόνου phonoktónou	φονοκτόνου phonoktónou	φονοκτόνοιν phonoktónoin	φονοκτόνοιν phonoktónoin	φονοκτόνων phonoktónōn	φονοκτόνων phonoktónōn
Dative	φονοκτόνῳ phonoktónōi	φονοκτόνῳ phonoktónōi	φονοκτόνοιν phonoktónoin	φονοκτόνοιν phonoktónoin	φονοκτόνοις phonoktónois	φονοκτόνοις phonoktónois
Accusative	φονοκτόνον phonoktónon	φονοκτόνον phonoktónon	φονοκτόνω phonoktónō	φονοκτόνω phonoktónō	φονοκτόνους phonoktónous	φονοκτόνᾰ phonoktónă
Vocative	φονοκτόνε phonoktóne	φονοκτόνον phonoktónon	φονοκτόνω phonoktónō	φονοκτόνω phonoktónō	φονοκτόνοι phonoktónoi	φονοκτόνᾰ phonoktónă
Derived forms	Adverb		Comparative		Superlative
Derived forms	φονοκτόνως phonoktónōs		φονοκτονώτερος phonoktonṓteros		φονοκτονώτᾰτος phonoktonṓtătos
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.