φωνηέντοιν

Ancient Greek

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /pʰɔː.nɛː.én.toi̯n/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /pʰo.ne̝ˈen.tyn/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /ɸo.niˈen.tyn/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /fo.niˈen.tyn/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /fo.niˈen.din/

Adjective

φωνηέντοιν • (phōnēéntoin)

masculine/neuter genitive/dative dual of φωνήεις (phōnḗeis)

Noun

φωνηέντοιν • (phōnēéntoin)

genitive/dative dual of φωνῆεν (phōnêen)