χαρτομάντης

Greek

Etymology

χαρτο- (charto-, card; paper) +‎ μάντης (mántis, diviner, clairvoyant). First attested 1886[1] in Katharevousa χαρτομάντις.

Pronunciation

  • IPA(key): /xaɾ.toˈman.dis/
  • Hyphenation: χαρ‧το‧μά‧ντης

Noun

χαρτομάντης • (chartomántism (plural χαρτομάντες, feminine χαρτομάντισσα)

  1. (male) cartomancer (fortune teller who uses playing cards)

Declension

Declension of χαρτομάντης
singular plural
nominative χαρτομάντης (chartomántis) χαρτομάντες (chartomántes)
genitive χαρτομάντη (chartománti) χαρτομαντών (chartomantón)
accusative χαρτομάντη (chartománti) χαρτομάντες (chartomántes)
vocative χαρτομάντη (chartománti) χαρτομάντες (chartomántes)

See also

References

  1. ^ s.v. χαρτομαντεία - χαρτομάντης - Babiniotis, Georgios (2002) Λεξικό της νέας ελληνικής γλώσσας: [] [Dictionary of Modern Greek (language)] (in Greek), 2nd edition, Athens: Kentro Lexikologias [Lexicology Centre], 1st edition 1998, →ISBN.