χοιροπίθηκος
Ancient Greek
Etymology
From χοῖρος (khoîros, “hog”) + πίθηκος (píthēkos, “ape”).
Pronunciation
- (5th BCE Attic) IPA(key): /kʰoi̯.ro.pí.tʰɛː.kos/
- (1st CE Egyptian) IPA(key): /kʰy.roˈpi.tʰe̝.kos/
- (4th CE Koine) IPA(key): /çy.roˈpi.θi.kos/
- (10th CE Byzantine) IPA(key): /çy.roˈpi.θi.kos/
- (15th CE Constantinopolitan) IPA(key): /çi.roˈpi.θi.kos/
Noun
χοιροπῐ́θηκος • (khoiropĭ́thēkos) m (genitive χοιροπῐθήκου); second declension
Inflection
| Case / # | Singular | Dual | Plural | ||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Nominative | ὁ χοιροπῐ́θηκος ho khoiropĭ́thēkos |
τὼ χοιροπῐθήκω tṑ khoiropĭthḗkō |
οἱ χοιροπῐ́θηκοι hoi khoiropĭ́thēkoi | ||||||||||
| Genitive | τοῦ χοιροπῐθήκου toû khoiropĭthḗkou |
τοῖν χοιροπῐθήκοιν toîn khoiropĭthḗkoin |
τῶν χοιροπῐθήκων tôn khoiropĭthḗkōn | ||||||||||
| Dative | τῷ χοιροπῐθήκῳ tōî khoiropĭthḗkōi |
τοῖν χοιροπῐθήκοιν toîn khoiropĭthḗkoin |
τοῖς χοιροπῐθήκοις toîs khoiropĭthḗkois | ||||||||||
| Accusative | τὸν χοιροπῐ́θηκον tòn khoiropĭ́thēkon |
τὼ χοιροπῐθήκω tṑ khoiropĭthḗkō |
τοὺς χοιροπῐθήκους toùs khoiropĭthḗkous | ||||||||||
| Vocative | χοιροπῐ́θηκε khoiropĭ́thēke |
χοιροπῐθήκω khoiropĭthḗkō |
χοιροπῐ́θηκοι khoiropĭ́thēkoi | ||||||||||
| Notes: |
| ||||||||||||
Further reading
- “χοιροπίθηκος”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
- χοιροπίθηκος in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette