χοραύλης
Ancient Greek
Etymology
From χορός (khorós, “chorus”) + αὐλός (aulós, “flute”) + -ης (-ēs).
Pronunciation
- (5th BCE Attic) IPA(key): /kʰo.rǎu̯.lɛːs/
- (1st CE Egyptian) IPA(key): /kʰoˈraw.le̝s/
- (4th CE Koine) IPA(key): /xoˈra.βlis/
- (10th CE Byzantine) IPA(key): /xoˈra.vlis/
- (15th CE Constantinopolitan) IPA(key): /xoˈra.vlis/
Noun
χοραύλης • (khoraúlēs) m (genitive χοραύλου); first declension
- one who accompanies a chorus on the flute
Declension
| Case / # | Singular | Dual | Plural | ||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Nominative | ὁ χοραύλης ho khoraúlēs |
τὼ χοραύλᾱ tṑ khoraúlā |
οἱ χοραῦλαι hoi khoraûlai | ||||||||||
| Genitive | τοῦ χοραύλου toû khoraúlou |
τοῖν χοραύλαιν toîn khoraúlain |
τῶν χοραυλῶν tôn khoraulôn | ||||||||||
| Dative | τῷ χοραύλῃ tōî khoraúlēi |
τοῖν χοραύλαιν toîn khoraúlain |
τοῖς χοραύλαις toîs khoraúlais | ||||||||||
| Accusative | τὸν χοραύλην tòn khoraúlēn |
τὼ χοραύλᾱ tṑ khoraúlā |
τοὺς χοραύλᾱς toùs khoraúlās | ||||||||||
| Vocative | χοραύλη khoraúlē |
χοραύλᾱ khoraúlā |
χοραῦλαι khoraûlai | ||||||||||
| Notes: |
| ||||||||||||
Derived terms
- χοραυλέω (khorauléō)
Further reading
- “χοραύλης”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
- χοραύλης in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette