блъгаринъ

Old Church Slavonic

Alternative forms

Etymology

Akin to Old Turkic 𐰉𐰆𐰞𐰍𐰀 (b¹ul¹ǧa, to stir up), from Proto-Turkic *bulgar + -инъ (-inŭ), the former being the active noun/adjective of *bulga- (to create a state of disorder; to stir, to disturb).

Noun

блъгаринъ • (blŭgarinŭm

  1. a male Bulgarian
    • from the Bitola inscription 4-6:
      съ же градь дѣлань быст[ъ на|оуб]ѣжище и на сп҃сение ї на жизнь бльгаромъ
      sŭ že gradĭ dělanĭ byst[ŭ na|ub]jěžište i na sp:senije i na žiznĭ blĭgaromŭ
      The fortress was built as a haven and for the salvation of the lives of the Bulgarians.

Declension

Declension of блъгаринъ (o-stem)
singular dual plural
nominative блъгаринъ
blŭgarinŭ
блъгарина
blŭgarina
блъгаре
blŭgare
genitive блъгарина
blŭgarina
блъгариноу
blŭgarinu
блъгаръ
blŭgarŭ
dative блъгариноу
blŭgarinu
блъгаринома
blŭgarinoma
блъгарьмъ
blŭgarĭmŭ
accusative блъгаринъ
blŭgarinŭ
блъгарина
blŭgarina
блъгарꙑ
blŭgary
instrumental блъгариномь
blŭgarinomĭ
блъгаринома
blŭgarinoma
блъгарꙑ
blŭgary
locative блъгаринѣ
blŭgarině
блъгариноу
blŭgarinu
блъгарьхъ
blŭgarĭxŭ
vocative блъгарине
blŭgarine
блъгарина
blŭgarina
блъгаре
blŭgare

Descendants

  • Bulgarian: българин (bǎlgarin)

References

  • Старославянский словарь (по рукописям X-XI веков), Русский язык, Москва 1994
  • Nikolić, Svetozar (1989) Staroslovenski jezik: Pravopis, glasovi, oblici, Beograd
  • Бояджиев, Андрей (2016) Старобългарска читанка[1], София