дѫга
Old East Slavic
Alternative forms
- дуга (duga)
Etymology
From Proto-Slavic *dǫga, from Proto-Balto-Slavic *dangāˀ.
Pronunciation
- IPA(key): /dõˈɡɑ/→/duˈɡa/→/duˈɡa/
- Hyphenation: дѫ‧га́
Noun
дѫга (dǫga) f
Declension
| singular | dual | plural | |
|---|---|---|---|
| nominative | дѫга dǫga |
дѫзѣ dǫzě |
дѫгꙑ dǫgy |
| genitive | дѫгꙑ dǫgy |
дѫгу dǫgu |
дѫгъ dǫgŭ |
| dative | дѫзѣ dǫzě |
дѫгама dǫgama |
дѫгамъ dǫgamŭ |
| accusative | дѫгѫ dǫgǫ |
дѫзѣ dǫzě |
дѫгꙑ dǫgy |
| instrumental | дѫгоѭ dǫgojǫ |
дѫгама dǫgama |
дѫгами dǫgami |
| locative | дѫзѣ dǫzě |
дѫгу dǫgu |
дѫгахъ dǫgaxŭ |
| vocative | дѫго dǫgo |
дѫзѣ dǫzě |
дѫгꙑ dǫgy |
Descendants
References
- Sreznevsky, Izmail I. (1893) “дꙋга”, in Матеріалы для Словаря древне-русскаго языка по письменнымъ памятникамъ [Materials for the Dictionary of the Old East Slavic Language Based on Written Monuments][1] (in Russian), volume 1 (А – К), Saint Petersburg: Department of Russian Language and Literature of the Imperial Academy of Sciences, column 741