երդուիմ

Old Armenian

Verb

երդուիմ • (erduim)  (aorist indicative երդուեցայ)

  1. (post-Classical) alternative form of երդնում (erdnum)

Conjugation

mediopassive
infinitive երդուել, երդուիլ* (erduel, erduil*) participle երդուեցեալ, երդուեալ (erduecʻeal, erdueal)
causative aorist stem երդուեց- (erduecʻ-)
singular plural
1st person 2nd person 3rd person 1st person 2nd person 3rd person
indicative
present երդուիմ (erduim) երդուիս (erduis) երդուի (erdui) երդուիմք (erduimkʻ) երդուիք (erduikʻ) երդուին (erduin)
imperfect երդուէի (erduēi) երդուէիր (erduēir) երդուէր, երդուիւր (erduēr, erduiwr) երդուէաք (erduēakʻ) երդուէիք (erduēikʻ) երդուէին (erduēin)
aorist երդուեցայ (erduecʻay) երդուեցար (erduecʻar) երդուեցաւ (erduecʻaw) երդուեցաք (erduecʻakʻ) երդուեցայք (erduecʻaykʻ) երդուեցան (erduecʻan)
subjunctive
present երդուիցիմ (erduicʻim) երդուիցիս (erduicʻis) երդուիցի (erduicʻi) երդուիցիմք (erduicʻimkʻ) երդուիցիք (erduicʻikʻ) երդուիցին (erduicʻin)
aorist երդուեցայց (erduecʻaycʻ) երդուեսցիս (erduescʻis) երդուեսցի (erduescʻi) երդուեսցուք (erduescʻukʻ) երդուեսջիք (erduesǰikʻ) երդուեսցին (erduescʻin)
imperatives
imperative երդուեա՛ց (erdueácʻ) երդուեցարո՛ւք (erduecʻarúkʻ)
cohortative երդուեսջի՛ր (erduesǰír) երդուեսջի՛ք (erduesǰíkʻ)
prohibitive մի՛ երդուիր (mí erduir) մի՛ երդուիք (mí erduikʻ)
  • post-classical