շնութիւն

Old Armenian

Etymology

From շուն (šun, dog; adulterer) +‎ -ութիւն (-utʻiwn).

Noun

շնութիւն • (šnutʻiwn)

  1. canine nature
  2. adultery, fornication
    • 5th century, with changes and additions in later centuries, Baroyaxōs [Physiologus] Earliest recension (TR).5.8:[1]
      Խոկալով ի գործս բարութեան, չկարացին հանել ի գլուխ վասն արծաթսիրութեան կամ ամբարհաւաճութեան կամ շնութեան, պոռնկութեան եւ կամ վասն զաւշաքաղութեան կամ վասն այլ իրիք
      Xokalov i gorcs barutʻean, čʻkaracʻin hanel i glux vasn arcatʻsirutʻean kam ambarhawačutʻean kam šnutʻean, poṙnkutʻean ew kam vasn zawšakʻałutʻean kam vasn ayl irikʻ
      • Translation by Gohar Muradyan
        Thinking of good deeds, they did not persevere to the end because of love of money or arrogance, or adultery, fornication or because of avarice or some other thing
  3. (figuratively) idolatry

Declension

n-type
singular plural
nominative շնութիւն (šnutʻiwn) շնութիւնք (šnutʻiwnkʻ)
genitive շնութեան (šnutʻean) շնութեանց (šnutʻeancʻ)
dative շնութեան (šnutʻean) շնութեանց (šnutʻeancʻ)
accusative շնութիւն (šnutʻiwn) շնութիւնս (šnutʻiwns)
ablative շնութենէ (šnutʻenē) շնութեանց (šnutʻeancʻ)
instrumental շնութեամբ (šnutʻeamb) շնութեամբք (šnutʻeambkʻ)
locative շնութեան (šnutʻean) շնութիւնս (šnutʻiwns)

Descendants

  • Armenian: շնություն (šnutʻyun)

References

  1. ^ Muradyan, Gohar (2005) Physiologus: The Greek and Armenian Versions with a Study of Translation Technique (Hebrew University Armenian Studies; 6)‎[1], Leuven – Paris – Dudley: Peeters, pages 94, 144

Further reading

  • Awetikʻean, G., Siwrmēlean, X., Awgerean, M. (1836–1837) “շնութիւն”, in Nor baṙgirkʻ haykazean lezui [New Dictionary of the Armenian Language] (in Old Armenian), Venice: S. Lazarus Armenian Academy
  • Petrosean, Matatʻeay (1879) “շնութիւն”, in Nor Baṙagirkʻ Hay-Angliarēn [New Dictionary Armenian–English], Venice: S. Lazarus Armenian Academy