ارتداء
Arabic
Noun
اِرْتِدَاء • (irtidāʔ) m
- verbal noun of اِرْتَدَى (irtadā) (form VIII)
Declension
| singular | basic singular triptote | ||
|---|---|---|---|
| indefinite | definite | construct | |
| informal | اِرْتِدَاء irtidāʔ |
الِارْتِدَاء al-irtidāʔ |
اِرْتِدَاء irtidāʔ |
| nominative | اِرْتِدَاءٌ irtidāʔun |
الِارْتِدَاءُ al-irtidāʔu |
اِرْتِدَاءُ irtidāʔu |
| accusative | اِرْتِدَاءً irtidāʔan |
الِارْتِدَاءَ al-irtidāʔa |
اِرْتِدَاءَ irtidāʔa |
| genitive | اِرْتِدَاءٍ irtidāʔin |
الِارْتِدَاءِ al-irtidāʔi |
اِرْتِدَاءِ irtidāʔi |