تهدید

Borrowed from Arabic تَهْدِيد (tahdīd, “threat”).

تَهدید • (tahdid) (plural تَهدیدات (tahdidât), or تَهدیدها (tahdid-hâ))

1. threat
   • c. 1100, Amīr Mu'izzī, “Qaṣīda 423”, in دیوان امیر معزی‎^[1]:

     بشکند ناموس صد لشکر به یک تهدید او
     بگسلد پیمان صد دشمن به یک پیغام او

     bišikanad nāmūs-i sad laškar ba yak tahdīd-i ō
     bigusilad paymān-i sad dušman ba yak payġām-i ō

     He shatters the manliness of a hundred armies with one threat,
     He dissolves the oaths of a hundred enemies with one message.

     (Classical Persian transliteration)

   • c. 1260s, Jalāl ad-Dīn Mohammad Rūmī, translated by Reynold A. Nicholson, مثنوی معنوی [Masnavi-ye-Ma'navi], volume II, verse 2465:

     از تو تهدید و وعیدی می‌رسید
     مجرمان را از عذاب بس شدید

     az tu tahdīd u wa'īdē mē-rasīd
     mujrimān rā az azāb-i bas šadīd

     There was coming from thee to sinners a threat and menace of punishment exceedingly severe.

     (Classical Persian transliteration)