شاشیدن

From شاش (šâš, “piss”) +‎ ـیدن (-idan).

شاشیدن • (šâšidan)

1. (colloquial) to piss

   Synonyms: (formal) ادرار کردن (edrâr kardan, “to urinate”), (somewhat childish) جیش کردن (jiš kardan, “to pee”)

   • late 11th century, برگردان رسالهٔ قشیریه [Translation of the Risāla al-Qushayriyya]‎^[1]:

     ابراهیم ادهم را گفتند اندر دنیا هرگز شاد شدی گفت دو بار، یکبار نشسته بودم کسی فراز آمد و بر من شاشید و دیگر بار جائی بودم یکی فراز آمد و سیلی بر گردن من زد.

     ibrāhīm-i adham rā guftand andar dunyā hargiz šād šudi guft du bār, yekbār nišasta būdam kasē farāz āmad u bar man šāšīd u dīgar bār jāyē būdam yakē farāz āmad u sīlī bar gardan-i man zad.

     Ibrahim ibn Adham was asked, "Have you ever been happy in the [mortal] world?" He said, "Twice. The first time, I was seated. Someone came up to me and pissed on me. The other time, I was at a certain place. Someone came up to me and slapped me on the nape."

     (Classical romanization)